Στάδια επίλυσης προβλήματος

Ο παρακάτω αλγόριθμος ενδείκνυται για λάθη (η μάλλον ατέλειες) της προσωπικότητας που όλοι έχουμε. Βέβαια το λάθος είναι υποκειμενικό κάποιοι θα πουν , αλλά στην πραγματικότητα είναι αντικειμενικό και ξεκάθαρο πότε έχεις αφήσει ένα βάρος και τη στιγμή που το ξεφορτώνεσαι ξες πως ήταν λάθος γιατι νιώθεις πολύ καλύτερα ! Και βασικά το νιώθεις μέσα σου... Λοιπόν ο αλγόριθμος είναι ο ίδιος για όλες τις ατέλειες και ενώ για κάποια πράγματα τον έχουμε πραγματοποιήσει από μικρά παιδιά ( το να καταφέρεις  πχ να μη στεναχωριέσαι όταν σου ρίχνουν κάτω το παγωτό) για κάποια άλλα είμαστε ακόμα στα αρχικά στάδια. Έχουμε και λέμε:

1. Ενόχληση
2. Ρίξιμο ευθύνης σε τρίτους
3. Αόριστη αίσθηση πως κάτι πάει στραβά
4. Σιγουριά πως κάτι πάει στραβά
5. Γνώση της ατομικής ευθύνης
6. Συνειδητοποίηση ύπαρξης προβλήματος
7. Συγκεκριμενοποίηση και ορισμός προβλήματος
   
8. Παρατήρηση του προβλήματος από όλες τις οπτικές
9. Κατανόηση του προβλήματος και των αιτιών του
10. Ακριβής γνώση του προβλήματος
11. Γνώση της ατομικής δύναμης
12. Αμφισβήτηση της αρχικής λογικής που δημιουργούσε το πρόβλημα εκ των έσω
13. Σταδιακή αλλαγή λογικής (έρχεται από μόνο του μέσα από την παρατήρηση)
14. Εμφάνιση ενόχλησης κατά διαστήματα
15. Ελάττωση των συμπτωμάτων
16. Εξάντληση
17. Απόρριψη αρχικής "προβληματικής" λογικής
18. Αντικατάσταση προηγούμενης λογικής με κάτι πιο λειτουργικό (ασχετα αν δεν ειναι τελειο ειναι υπερβαση προς το παρον)
19. Ανοσία στα προηγούμενα συμπτώματα
20. Υπέρβαση προβλήματος!!
21. Το πάθημα έγινε μάθημα
22. Γέλιο με τις προηγούμενες "χαζομάρες"

Γιατί όμως πολλοί μένουν στο στάδιο 2-4?? Πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί αγαπητοί φίλοι όλα είναι μέσα μας, ο ατομικός μας κόσμος είναι η υποκειμενική μας πραγματικότητα, και ο τρόπος που αντιδράμε σε όλα τα ερεθίσματα είναι ο μικρόκοσμός μας. Πάρτε την ευθύνη της ζωής σας και μην βασανίζεστε άλλο από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος!

Falling in Love

Λοιπόοοον, λέω να αρχίσω να γράφω πιο συχνά εδώ οπότε θα πάρει πιο πολύ στυλ ημερολογίου παρά σκόρπιων άρθρων όπως ήταν ως τώρα. Τυχερούλια βρεεεε. Το θέμα μας λοιπόν σήμερα είναι η ταινία Falling in Love (1984) με την Μερυλιν Στριπ και τον Ρομπερτ Ντε Νίρο (ναι ξέρω τα έγραψα λάθος). Βαριόμουν και είπα να κάτσω να τη δω. Ήταν μια πολύ μέτρια ρομαντική ταινία, όπου στο πρώτο μισάωρο βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να τριγυρνάνε σε μια τεράστια πόλη(ήταν η Νέα Υόρκη?) και να συναντιούνται συνέχεια τυχαία, ανα διάστημα 3 μηνων (δλδ πόσες οι πιθανότητες;)  μέχρι να αποφασίσουν να ταξιδεύουν και οι δύο μαζί με το τρένο. Φυσικά η Μέρυλιν με το μαλλί αφάνα, χαίτη εντελώς 80s μιλάμε μια χαρά με τα σακάκια με βάτες και απαράδεκτο ντύσιμο όπως ταιριάζει σε κάθε 80ίλα. Αλλά αυτό ήταν το φλώρικο απαράδεκτο ντύσιμο γιατί υπάρχει και το 80ς ποζεράδικο ντύσιμο που εμένα προσωπικά με αρέσει περισσότερο (ΜΕ ναι ρε Σαλονίκη) .

 Είναι λοιπόν και οι δύο παντρεμένοι το παίζουν και καλά φίλοι στην αρχή μέχρι που ερωτεύονται και ρίχνουν κάνα δυο φιλάκια. Ούτε καν σεξ δεν κάνουν σε ολόκληρη την ταινία! Αντε προσπάθησαν μια φορά αλλά... δεν!  Οκ ξέρω δεν έχει σχέση αυτό αλλα η ταινία δεν έχει τίποτα το δυνατό, ούτε φόρτιση, ούτε ατάκες, ούτε σενάριο. Το περισσότερο σασπενς που είχα ήταν εκεί που αυτή δεν σήκωνε το τηλέφωνο και σκεφτόμουνα "Σήκωσέ το μωρή!". Χωρίζουν αναπάντεχα αλλά μετά ξανασυναντιούνται μέσα στο τρένο και έτσι τελειώνει η ταινία. Γιατί είναι απόλυτα λογικό και στατιστικά πιθανές άμα στη Νέα Υόρκη πάω στο βιβλιοπωλείο που την έιδα τελευταία φορά, ή στο σταθμό των τρένων ότι θα την ξαναδώ!  Η μουσικούλα χαριτωμένη και φυσικά τα δύο τέρατα της υποκριτικής. Αλλάααα το σενάριο ήταν πολύ μετριοπαθές, θα μου πείτε τώρα είναι και 84 τι περιμένεις, αλλά εντάξει περίμενα να δω κάτι πιο τρανταχτό! Συμπερασματικά, χαριτωμένο, τίποτα σπουδαίο.