Λοιπόοοον, λέω να αρχίσω να γράφω πιο συχνά εδώ οπότε θα πάρει πιο πολύ στυλ ημερολογίου παρά σκόρπιων άρθρων όπως ήταν ως τώρα. Τυχερούλια βρεεεε. Το θέμα μας λοιπόν σήμερα είναι η ταινία Falling in Love (1984) με την Μερυλιν Στριπ και τον Ρομπερτ Ντε Νίρο (ναι ξέρω τα έγραψα λάθος). Βαριόμουν και είπα να κάτσω να τη δω. Ήταν μια πολύ μέτρια ρομαντική ταινία, όπου στο πρώτο μισάωρο βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να τριγυρνάνε σε μια τεράστια πόλη(ήταν η Νέα Υόρκη?) και να συναντιούνται συνέχεια τυχαία, ανα διάστημα 3 μηνων (δλδ πόσες οι πιθανότητες;) μέχρι να αποφασίσουν να ταξιδεύουν και οι δύο μαζί με το τρένο. Φυσικά η Μέρυλιν με το μαλλί αφάνα, χαίτη εντελώς 80s μιλάμε μια χαρά με τα σακάκια με βάτες και απαράδεκτο ντύσιμο όπως ταιριάζει σε κάθε 80ίλα. Αλλά αυτό ήταν το φλώρικο απαράδεκτο ντύσιμο γιατί υπάρχει και το 80ς ποζεράδικο ντύσιμο που εμένα προσωπικά με αρέσει περισσότερο (ΜΕ ναι ρε Σαλονίκη) .
Είναι λοιπόν και οι δύο παντρεμένοι το παίζουν και καλά φίλοι στην αρχή μέχρι που ερωτεύονται και ρίχνουν κάνα δυο φιλάκια. Ούτε καν σεξ δεν κάνουν σε ολόκληρη την ταινία! Αντε προσπάθησαν μια φορά αλλά... δεν! Οκ ξέρω δεν έχει σχέση αυτό αλλα η ταινία δεν έχει τίποτα το δυνατό, ούτε φόρτιση, ούτε ατάκες, ούτε σενάριο. Το περισσότερο σασπενς που είχα ήταν εκεί που αυτή δεν σήκωνε το τηλέφωνο και σκεφτόμουνα "Σήκωσέ το μωρή!". Χωρίζουν αναπάντεχα αλλά μετά ξανασυναντιούνται μέσα στο τρένο και έτσι τελειώνει η ταινία. Γιατί είναι απόλυτα λογικό και στατιστικά πιθανές άμα στη Νέα Υόρκη πάω στο βιβλιοπωλείο που την έιδα τελευταία φορά, ή στο σταθμό των τρένων ότι θα την ξαναδώ! Η μουσικούλα χαριτωμένη και φυσικά τα δύο τέρατα της υποκριτικής. Αλλάααα το σενάριο ήταν πολύ μετριοπαθές, θα μου πείτε τώρα είναι και 84 τι περιμένεις, αλλά εντάξει περίμενα να δω κάτι πιο τρανταχτό! Συμπερασματικά, χαριτωμένο, τίποτα σπουδαίο.
Αναρτήσεις
