Equil Elfs: Γέννηση και Πολιτισμός

 Τα Equil Elfes είναι τα ξωτικά στον κόσμο του Ciren Ail που είναι πιο κοντά στη φύση από κάθε άλλο. Έχουν χαρακτηριστικά αιλουροειδούς , βαθυπορτοκαλί τρίχωμα και ουρές. Ζούνε σε μικρές κοινότητες μέσα στα δάση, και σημείο συγκέντρωσης τους είναι τα πορφυρονήσια, και ιδιαίτερα η Καλλίνησος και οι ζούγκλες του Γκαργκαρεθ. Παρόλη την αγριότητά τους ασχολούνται εξίσου με τον πολιτισμό αλλά και τη θρησκεία. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Στις αρχαίες περιόδους η φυλή των ξωτικών ήταν ενιαία. Τα γραπτά από εκείνη την περίοδο σε αρχαίες διαλέκτους έχουν χαθεί. Ο Σέιμον, ο πρώτος γνωστός ηγέτης, που δεν ξέρουμε αν είναι υπαρκτό πρόσωπο, ένωσε τις φυλές των ξωτικών γύρω από τη θάλασσα Χαλμ και ισχυροποίησε τη θέση των ξωτικών στην κεντρική ήπειρο. Υπάρχουν πολλές ιστορίες για την εποχή του Σέιμον αλλά αυτό δεν είναι επι του παρόντος. Ο Σέιμον λοιπόν άνοιξε το δρόμο της μαγείας -η τουλάχιστον έτσι λεγεται- στα ξωτικά. Μέχρι τότε τα ξωτικά ήταν νομάδες που δολοφονούνταν συχνά από ανθρώπους και άλλες φιλές. Τα μέχρι τότε ειρηνικά ξωτικά που τους άρεζε να αφουγκράζονται το φεγγάρι μετατράπηκαν σε πολεμιστές και μισάνθρωπους μάγους. Αυτό ήταν σαν αντίδραση για το τι είχαν περάσει ως τότε και ο Σέιμον βρήκε γόνιμο έδαφος. Ο Σέιμον , σαν δυναμική προσωπικότητα έγινε από όλους λατρευτός, όμως ήταν και αναμφίβολα βίαιος. Ήθελε εκδίκηση από όλες τις άλλες φιλές και σύντομα κατέκτησε όλους τους οικισμός γύρω από τη λιμνοθάλασσα.


 

Υπήρχαν όμως κάποια ξωτικά που δεν συμπαθούσαν τον Σέιμον. Τους έλειπαν οι ειρηνικές μέρες κι ας γίνοντας συχνά θύματα άλλων φυλών. Πολλοί από αυτούς ήταν καλλιτέχνες και φιλήσυχα ξωτικά. Ο δρόμος της μαγείας δεν συγκίνησε κανέναν τους και το θεώρησαν κακό οιωνό. Γρήγορα εξέφρασαν δημόσια τις αντιδράσεις τους αλλά κανείς δεν συμφωνούσε μαζί τους. Ο Σέιμον είχε φέρει μεγάλη εξέλιξη στα ξωτικά και όλοι ήταν ευγνώμονες. Σύντομα άρχισε να καταδιώκει τους επαναστάτες ή να τους σκοτώνει εν ψυχρώ. Οι περισσότεροι θεώρησαν ότι τους αξίζει. Σχηματίστηκε μια ομάδα επαναστατών που σχεδίαζε την απόδραση για να ζήσουν σε ένα άλλο μέρος, που θα τους ταίριαζε περισσότερο. Ονομάστηκαν Γκαλία, που θα πει οι προδότες. Ο Σέιμον θα μπορούσε απλά να τους αφήσει να φύγουν. Αλλά ήταν πολύ εκδηκιτικός για αυτό. Τους καταδίωξε κατα μήκος του ποταμού Χαλμ -που πήρε το όνομά του από τη θάλασσα- σκοτώνοντα και βασανίζοντας πολλούς. Κάποιοι από τους Γκαλία γύρισαν πίσω φοβισμένοι και συμφώνησαν να γίνουν δούλοι του. Οι περισσότεροι όμως συνέχισαν και κατάφεραν να φτάσουν στο δέλτα του Χαλμ. Και αυτό γιατί ο Σέιμον έπρεπε να γυρίσει πίσω γιατί κινδύνευαν κάποιες περιοχές τους από επιδρομές.

Οι Γκαλία μπορεί να μην ασπάζονταν τη μαγεία αλλά πίστευαν σε θεούς. Αναγκάστηκαν όμως να τους αποκυρήξουν όλους τους παλιούς για είχαν πλέον αποσχιστεί και ήθελαν να κάνουν μια καινούρια αρχή. Άρχισαν να προσεύχονται σε μια ανώτερη δύναμη, που τη φαντάζονταν φιλήσυχη και δίκαιη, ισορροπημένη και εκλεπτυσμένη. Δεν ήξεραν αν ποτέ θα ανταποκρινόταν κάποια μεγάλη θεότητα. Καθώς έφτασαν στο δέλτα του Χαλμ, μπορεί να μην τους καταδίωκε πια ο Σέιμον αλλά είχε αφήσει ένα απόσπασμα πίσω του να τους κυνηγάει. Φτάνοντας λοιπον στο δέλτα, ένα πλοίο άρχισε να σαλπάρει και έσπευσαν να το προφτάσουν. Το πλοίο διαφέντευαν ψαράνθρωποι, ανθρωποειδή με λέπια, και πειρατές των θαλασσών . Μέχρι τότε τα ξωτικά δεν είχαν καλές σχέσεις με τη θάλασσα, αλλά αυτοί αναγκάστηκαν να αφήσουν τις προκαταλήψεις τους και να τους ικετέψουν να ανέβουν.Όμως και οι ψαράνθρωποι ήταν καχύποπτοι. Έτσι θέσπισαν μια συμφωνία. Τα ξωτικά εκείνα θα γίνονταν αιώνιοι σύμμαχοι και προστάτες των ψαρανθρώπων και  θα εγκαθίσταντο σε όποια στεριά και αν τους άφηναν οι ψαράνθρωποι. Τα ξωτικά συμφώνησαν γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή.

Έτσι ξεκίνησαν το πρώτο ταξίδι τους στη θάλασσα και πολλοί από αυτούς δεν άντεξαν και λύγισαν. Παρά τρίχα γλίτωσαν όμως τους φρουρούς που τους κυνηγούσαν. Οι ψαράνθρωποι λοιπόν τους πήγαν σε περιοχές που ως τότε ήταν αχαρτογράφητες για εκείνα και γέμισαν με αμφιβολία. Οι ψαράνθρωποι όμως είχαν κάτι στο μυαλό τους. Στο σύμπλεγμα των πορφυρονησιών υπήρχε ένα νησί που μέχρι και οι ψαράνθρωποι φοβούνταν: η Καλλίνησος, που ονομάστηκε έτσι από αγνώστους ανθρώπους και διατηρήθηκε προφορικά το όνομά της. Λεγόταν πως είχε φοβερά θεριά της φύσης και πως ποτέ κανείς δεν ξαναγυρνούσε από εκεί. Αχαρτογράφητες ζούγκλες και τροπικό κλίμα κυριαρχούσαν στο νησί. Έτσι οι ψαράνθρωποι αποφάσισαν να αφήσουν σαν δοκιμασία εκεί τα ξωτικά για να δουν αν ήθελε η μοίρα να σωθούν. Και αν επιβίωναν ακόμα καλύτερα γιατί θα είχαν τιθασεύσει ένα νησί για αυτούς.

Ενας προχειρος χαρτης με κακό ζουμ

Τα ξωτικά δεν κατάλαβαν παρά μόνο αργότερα τη σκέψη των ψαρανθρώπων αλλά παρόλ' αυτά τους ήταν ευγνώμονες. Άφησαν στο νησί το μεγαλύτερο μέρος των ξωτικών αλλα υπήρχαν και λίγα που προτίμησαν να ακολουθήσουν τους ψαρανθρώπους γιατί φοβούνταν την άγρια όψη του νησιού και γιατί ένιωθαν πιο ασφαλής μες τη θάλασσα. Αυτοί έγιναν τα πρώτα ξωτικά πειρατές και ήρθαν πολύ κοντά στους ψαρανθρώπους. Οι Γκαλία λοιπόν δεν άργησαν να τρομοκρατηθούν από το άγριο νησί και άρχισαν να πεθαίνουν από τις κακουχίες.

Ωσπου έφτασε μια στιγμή που τα θηρία περικύκλωσαν όλους αυτούς που έμειναν και ήταν εξάποδες τίγρεις και τεράστια πτηνά που μοιάζαν με κοτόπουλα αλλά είχαν κοφτερά νύχια αετού και σε ξέσκιζαν και κυκλικά πλάσματα με πολλά άκρα που παρόμοιά τους δεν είχαν ξαναδεί. Και εκεί που παραδέχτηκαν το τέλος τους λένε πως φάνηκε ένα φως και μια θεσπέσια μουσική από τον ουρανό που έκανε όλα τα θηρία να φύγουν. Ήταν ο Librios, μια μεγάλη θεότητα που είχε ακούσει τις προσευχες των ξωτικών και είχε ανταποκριθεί. Αποφάσισε να τα προστατεύσει γι' αυτό λένε πως άλλαξε την εμφάνισή τους ωστέ να μοιάζουν αιλουροειδή και αυτό τους έκανε άτρωτους στις επιθέσεις των θηρίων του νησιού. Κάποιοι λένε επίσης πως ζευγάρωσε με ξωτικά και έτσι γεννήθηκε αυτή τη φυλή. Τους έδωσε το όνομα Εquil , ωστέ όταν ενωνόταν το όνομα αυτό με το δικό του να σχημάτιζε τη λέξη equilibrium που θα πει ισορροπία σε μια ξεχασμένη διάλεκτο. Έγινε η θεότητα προστάτης τους και την λατρεύουν πιστά μέχρι και σήμερα. Ο Librios συγκινήθηκε με τη ψυχοσύνθεση των αποστατών γι' αυτό αποφάσισε πως τους ήθελε για πιστούς του. Ήταν και ο ίδιος θεός που πίστευε στην ισορροπία των πραγμάτων, στην δικαιοσύνη, στο πάντρεμα αγριότητας και πολιτισμού. Και έτσι τα Equil Elfes ήταν απ' τα πρώτα πλάσματα που ασχολήθηκαν εξίσου με την άγρια φύση αλλα και με τις τέχνες, με τη θρησκεία και με το χορό. Χορεύουν στα δάση για τον Λίμπριο, γίνονται ιχνηλάτες αλλά και βάρδοι. Έγιναν φιλόσοφοι και πολεμιστές αλλά εξακολούθησαν να είναι φιλήσυχος λαός και να μην τους νοιάζει ο επεκτατισμός. Πολλοί τους προσάπτουν ότι δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα καλά αλλά αυτό που θέλουν πραγματικά είναι να μην ενοχλούν και να μην τους ενοχλούν. Από τότε βέβαια άλλαξαν πολύ και έγιναν πιο κοσμοπολίτικος λαός αλλά την εσώτερη κοινωνία τους θέλουν να την κρατούν κλειστή. Τήρησαν την συμφωνία τους με τους ψαρανθρώπους και έχουν φιλικές σχέσεις μέχρι και σήμερα. Βέβαια οι ίδιοι τους αντιμετωπίζουν με μια ελαφριά δυσπιστία γιατί φοβούνται το διαφορετικό και είχαν τρομάξει όταν είχε γίνει η μεγάλη αλλαγή. Αλλά όλα αυτά έγιναν πολύ παλιά και χάνονται στους μύθους. Η ουσία είναι ότι τα equil elfes είναι η κρυφή και ήρεμη δύναμη που προστατεύει τα πορφυρονήσια...

ΥΓ 'Εχω ακούσει πολύ κράξιμο για την ιδέα αυτών των ξωτικών αλλα τι στο καλό είναι κλισέ ο κάθε DM να δημιουργεί το δικό του είδος ξωτικών! ;) Στο κάτω κάτω αυτοί που το κοροιδεύουν να φτιάξουν κάτι απο μόνοι τους επιτέλους αντί να είναι κολλημένοι σε κάτι FR (γκουχου, γκουχου ονοματα δεν λεμε) Και όποιος πει ότι έβλεπα πολυ thundercats θα του φάω τη μύτη!!