από Σοφία Λιάνη
Mε λένε Λυδία και είμαι σχεδόν 10 χρονών. Ο δάσκαλός μου μας είπε να γράψουμε μια έκθεση για το πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο στον οποίο ζούμε; Και εγώ βαριέμαι να γράψω, αλλά η μαμά με έστειλε στο δωμάτιο μου και μου είπε να μη βγω έξω αν δεν έχω τελειώσει την έκθεσή μου και εγώ της είπα ότι αυτά είναι φασιστικές μέθοδοι μιας άλλης εποχής αντιπαιδαγωγικής, κάπου την άκουσα αυτήν την έκφραση και τη σημείωσα γιατί μ’αρέσουν οι πολύπλοκες φράσεις, αλλά η μαμά με κοίταξε αγριεμένα και είπα να υποχωρήσω.
Και τώρα κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτάω μια φωτογραφία από το καλοκαίρι, και ξαφνικά πεθύμησα πολύ τη θάλασσα και θα ήθελα να κολυμπήσω, και να τρέξω πάνω στην άμμο παρέα με τους φίλους μου, αλλά πρέπει να γράψω τις σκέψεις μου. Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους μεγάλους με τις πολύπλοκες απαιτήσεις τους και τους δαιδαλώδεις συνειρμούς τους, και αυτό κάπου το διάβασα σ’ένα βιβλίο της θείας μου που είναι καθηγήτρια και μου άρεσε και αυτή η έκφραση!!!!!!!!!!
Ε!!!!!! λοιπόν θα γράψω την εργασία μου χρησιμοποιώντας και εγώ ξύλινη γλώσσα με όλες τις φράσεις που έχω σημειώσει. Απ΄ότι καταλαβαίνω ξύλινη γλώσσα είναι όταν συγκεντρώνονται οι μεγάλοι και μιλάνε για αναδιάρθρωση του χρέους και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας που έκανε κάποιος Jeffry και πολλά άλλα ακατανόητα που κάνουν τη θεία μου έξαλλη και φωνάζει και μιλάει για λαϊκή εξέγερση. Και ο μπαμπάς μου φαίνεται πολύ θυμωμένος, αλλά μπροστά μου χαμογελάει και όταν τον ρωτάω για τις διακοπές το καλοκαίρι με φιλάει και μου λέει θα δούμε πριγκηπέσα μου. Νομίζω ότι κάτι τον προβληματίζει έντονα και αυτόν και τη μαμά μου που και αυτή καθηγήτρια είναι και έρχεται κάθε μέρα σχεδόν, θυμωμένη από το σχολείο και μας φωνάζει με το παραμικρό και ο μπαμπάς, της λέει να μην ξεσπάει στα παιδιά…..
Αναρτήσεις
