Βιβλιοπαροξυσμος

Ναι έχει πέσει βιβλιο-παροξυσμος. Άρχισε το φεστιβάλ βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και κλασσικά έπεσε η κατάρα της βροχής, Έπρεπε να το καταλάβω μόλις άρχισε η κακοκαιρία ότι ήταν η κατάρα του φεστιβάλ, μόλις είδα τα περίπτερα είχα μια στιγμή "αχαααα ώστε γι' αυτό" άλλα μετά πήγα σαν βιβλιοπρεζάκι να πάρω τη δόση μου και τα βιβλία μου. Τα περίπτερα λιγοστά και μερικές κουλ φιγούρες πωλητών υπήρχαν.

Βέβαια τώρα με τα παλαιοπωλεία και τα παλαιοβιβλιοπωλεία δεν θα δώσω και 20 ευρά για να πάρω βιβλίο δεν είμαστε και πλούσιοι εκτός από την περίπτωση του εξαιρετικού. Εμπλούτισα τη βιβλιοθήκη μου με μια δόση τρόμου Λαβκραφτ όπου μετά υπήρχε αφήγηση σε σκοτεινό φωτισμό και spooky μουσική. Πολύ ατμόσφαιρα ο Λάβκραφτ, σκέτη ατμόσφαιρα θα έλεγα, προτιμώ τον Στέφεν Κινγκ. Και γενικά δεν είμαι πολύ του διηγήματος που έγραφε κυρίως ο Λαβκραφτ. Θυμήθηκα μια ταινία τρόμου πολύ λαβκραφτική που είχα δει και μετά όντως επιβεβαίωσα ότι η ταινία "Mouth of madness" ήταν λαβκραφτικής ατμόσφαιρας, πολύ καλή και ανατριχιαστική σας την προτείνω για ατμοσφαιρικές νύχτες.

Η φιλοσοφία και η ψυχολογία δίνει και παίρνει στις προτιμήσεις μου όπως και οι εναλλακτικές ιδέες/θεραπείες τις οποίες με σκεπτικισμό και ανοιχτομυαλιά ερευνώ. Ακόμα όμως και το occult που μέσα μου έχει απορριφθεί από την πραγματικότητα με διασκεδάζει να το περιτριγυρίζω για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους. Αυτά λοιπόν για τις βιβλιο κατακτήσεις μου σας αφήνω με ένα τρομαχτικό άκουσμα.

Στάδια επίλυσης προβλήματος

Ο παρακάτω αλγόριθμος ενδείκνυται για λάθη (η μάλλον ατέλειες) της προσωπικότητας που όλοι έχουμε. Βέβαια το λάθος είναι υποκειμενικό κάποιοι θα πουν , αλλά στην πραγματικότητα είναι αντικειμενικό και ξεκάθαρο πότε έχεις αφήσει ένα βάρος και τη στιγμή που το ξεφορτώνεσαι ξες πως ήταν λάθος γιατι νιώθεις πολύ καλύτερα ! Και βασικά το νιώθεις μέσα σου... Λοιπόν ο αλγόριθμος είναι ο ίδιος για όλες τις ατέλειες και ενώ για κάποια πράγματα τον έχουμε πραγματοποιήσει από μικρά παιδιά ( το να καταφέρεις  πχ να μη στεναχωριέσαι όταν σου ρίχνουν κάτω το παγωτό) για κάποια άλλα είμαστε ακόμα στα αρχικά στάδια. Έχουμε και λέμε:

1. Ενόχληση
2. Ρίξιμο ευθύνης σε τρίτους
3. Αόριστη αίσθηση πως κάτι πάει στραβά
4. Σιγουριά πως κάτι πάει στραβά
5. Γνώση της ατομικής ευθύνης
6. Συνειδητοποίηση ύπαρξης προβλήματος
7. Συγκεκριμενοποίηση και ορισμός προβλήματος
   
8. Παρατήρηση του προβλήματος από όλες τις οπτικές
9. Κατανόηση του προβλήματος και των αιτιών του
10. Ακριβής γνώση του προβλήματος
11. Γνώση της ατομικής δύναμης
12. Αμφισβήτηση της αρχικής λογικής που δημιουργούσε το πρόβλημα εκ των έσω
13. Σταδιακή αλλαγή λογικής (έρχεται από μόνο του μέσα από την παρατήρηση)
14. Εμφάνιση ενόχλησης κατά διαστήματα
15. Ελάττωση των συμπτωμάτων
16. Εξάντληση
17. Απόρριψη αρχικής "προβληματικής" λογικής
18. Αντικατάσταση προηγούμενης λογικής με κάτι πιο λειτουργικό (ασχετα αν δεν ειναι τελειο ειναι υπερβαση προς το παρον)
19. Ανοσία στα προηγούμενα συμπτώματα
20. Υπέρβαση προβλήματος!!
21. Το πάθημα έγινε μάθημα
22. Γέλιο με τις προηγούμενες "χαζομάρες"

Γιατί όμως πολλοί μένουν στο στάδιο 2-4?? Πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί αγαπητοί φίλοι όλα είναι μέσα μας, ο ατομικός μας κόσμος είναι η υποκειμενική μας πραγματικότητα, και ο τρόπος που αντιδράμε σε όλα τα ερεθίσματα είναι ο μικρόκοσμός μας. Πάρτε την ευθύνη της ζωής σας και μην βασανίζεστε άλλο από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος!

Falling in Love

Λοιπόοοον, λέω να αρχίσω να γράφω πιο συχνά εδώ οπότε θα πάρει πιο πολύ στυλ ημερολογίου παρά σκόρπιων άρθρων όπως ήταν ως τώρα. Τυχερούλια βρεεεε. Το θέμα μας λοιπόν σήμερα είναι η ταινία Falling in Love (1984) με την Μερυλιν Στριπ και τον Ρομπερτ Ντε Νίρο (ναι ξέρω τα έγραψα λάθος). Βαριόμουν και είπα να κάτσω να τη δω. Ήταν μια πολύ μέτρια ρομαντική ταινία, όπου στο πρώτο μισάωρο βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να τριγυρνάνε σε μια τεράστια πόλη(ήταν η Νέα Υόρκη?) και να συναντιούνται συνέχεια τυχαία, ανα διάστημα 3 μηνων (δλδ πόσες οι πιθανότητες;)  μέχρι να αποφασίσουν να ταξιδεύουν και οι δύο μαζί με το τρένο. Φυσικά η Μέρυλιν με το μαλλί αφάνα, χαίτη εντελώς 80s μιλάμε μια χαρά με τα σακάκια με βάτες και απαράδεκτο ντύσιμο όπως ταιριάζει σε κάθε 80ίλα. Αλλά αυτό ήταν το φλώρικο απαράδεκτο ντύσιμο γιατί υπάρχει και το 80ς ποζεράδικο ντύσιμο που εμένα προσωπικά με αρέσει περισσότερο (ΜΕ ναι ρε Σαλονίκη) .

 Είναι λοιπόν και οι δύο παντρεμένοι το παίζουν και καλά φίλοι στην αρχή μέχρι που ερωτεύονται και ρίχνουν κάνα δυο φιλάκια. Ούτε καν σεξ δεν κάνουν σε ολόκληρη την ταινία! Αντε προσπάθησαν μια φορά αλλά... δεν!  Οκ ξέρω δεν έχει σχέση αυτό αλλα η ταινία δεν έχει τίποτα το δυνατό, ούτε φόρτιση, ούτε ατάκες, ούτε σενάριο. Το περισσότερο σασπενς που είχα ήταν εκεί που αυτή δεν σήκωνε το τηλέφωνο και σκεφτόμουνα "Σήκωσέ το μωρή!". Χωρίζουν αναπάντεχα αλλά μετά ξανασυναντιούνται μέσα στο τρένο και έτσι τελειώνει η ταινία. Γιατί είναι απόλυτα λογικό και στατιστικά πιθανές άμα στη Νέα Υόρκη πάω στο βιβλιοπωλείο που την έιδα τελευταία φορά, ή στο σταθμό των τρένων ότι θα την ξαναδώ!  Η μουσικούλα χαριτωμένη και φυσικά τα δύο τέρατα της υποκριτικής. Αλλάααα το σενάριο ήταν πολύ μετριοπαθές, θα μου πείτε τώρα είναι και 84 τι περιμένεις, αλλά εντάξει περίμενα να δω κάτι πιο τρανταχτό! Συμπερασματικά, χαριτωμένο, τίποτα σπουδαίο. 

Το φως σου

Για έναν πολύ ιδιαίτερο κάποιον, τον άγγελό μου...

Αστέρι μου, λουλούδι μου

φεγγάρι όλου του κόσμου

άκουσες το τραγούδι μου

κι ήρθες ευθύς εμπρός μου

Το είναι αγαλλίασε

κι άγγιξες την ψυχή μου

Άγγελοι στριφογύριζαν

να αγγίξουν το κορμί μου

Του κόσμου τα φυλέματα

δεν είναι σαν το φως σου

ημίθεος που άγγιξε 

τις παρυφές του κόσμου

Κι αν κάποτε φεγγάρι μου 

χαθείς απ την καρδιά μου

θε να πετάξω να σε βρώ

μέσα στα όνειρά μου...

Στο Άγιο της Εύβοιας με τους Free & Real

Πέντε άνθρωποι, ένα μεγάλο όραμα. Τίποτα όμως δεν φαντάζει μεγάλο σε αυτούς, που αποφασισαν να παρατήσουν την αστική νευρική της Αθήνας και να εγκατασταθούν στο χωριό Άγιο της Έυβοιας. Τι κάνουν εκεί; Προσπαθούν να φτιάξουν την πρώτη βιώσιμη αυτάρκης οικοκοινότητα της Ελλάδας, με άφθονο ζήλο και μεράκι. 

Και όλα αυτά ξεκίνησαν όταν... τα παιδιά είδαν για πρώτη φορά το  ντοκιμαντερ Zeitgeist (ίσως και νωρίτερα μες τα μυαλά τους). Γρήγορα συντάχθηκαν σας τάγμα φωτός στην Αθήνα, έτοιμοι να μας αλλάξουν τα.. φώτα! Εκεί γεννήθηκε η Μ.Κ.Ο. Free & Real με το εξής όραμα όπως λέει και στη σελίδα τους :" Έχουμε αναλάβει ως ταξίδι μας την έρευνα, τη δημιουργία και την εφαρμογή μιας άρτιας κοινωνικής δομής σε μία υπό ανάπτυξη πρότυπη, αυτάρκη οικο-κοινότητα στην Ελλάδα η οποία (κοινωνική δομή) θα βασίζεται στα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, θα χαρακτηρίζεται από μία οικονομία που διαχειρίζεται στρατηγικά την τεχνολογία και τους πόρους με βάση πρακτική γνώση και πραγματικά δεδομένα, θα κινητοποιείται από μία ιδεολογία ανιδιοτελούς προσφοράς (όχι ανταλλαγής) και θα έχει ένα χαρακτήρα επιμονής και διάθεσης για εξέλιξη και εύρεση αυταρκών λύσεων. Κατά την διαδικασία αυτή, θα προτρέπουμε και θα βοηθάμε ενεργά άλλες παρόμοιες προσπάθειες ανθρώπων ή ομάδων να ερευνήσουν ή/και να πραγματώσουν αντίστοιχα παραγωγικές και αυτάρκης ιδέες, δομές και κοινότητες.." Από τότε, δυο χρόνια πριν, ο πηρύνας της ομάδας και αυτοί με τα πιο γερά κότσια, αποφάσισαν να κάνουν το όραμα πραγματικότητα και μετακόμισαν στον Άγιο της Εύβοιας, όπου με την καλοσύνη και κατανόηση των ντόπιων αλλά με κυρίως δικιά τους κοπιαστική προσπάθεια, κατάφεραν να φυτέψουν τον σπόρο και τώρα πλησιάζουν όλο και κοντύτερα στη αυτάρκεια αγαθών και αποποίηση του χρήματος. Συνεργαζόμενοι με παραπλήσιες οργανώσεις, μεταλαμπαδεύουν τη ζωηρή τους σπίθα αλλά και δέχονται καινούριες εμπνευσμένες ιδέες. 

Ποιος φοβάται τον νταή

Του Πέτρου Αργυρίου

(περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο στο http://agriazwa.blogspot.com/)

Τις παλιές καλές μέρες, πριν έρθουν τα όπλα στα σχολεία, κάθε σχολείο είχε τον νταή του.

Εκείνος θα έκλεβε τις τυρόπιτες, τη σοκολάτα, το χαρτζιλίκι των παιδιών που είχε βάλει στο μάτι.

Και αν δεν έβλεπε αντίσταση από την αρχή, θα το έκανε εξακολουθητικά. Στην τάξη επικρατούσε ομερτά, με το φόβο ότι αν τα παιδιά μιλούσαν, θα δεχόντουσαν αντίποινα.

Κάποια μέρα, η κατάσταση θα έφτανε στο απροχώρητο. Τα παιδιά-θύματα, αντιμέτωπα καθημερινά με την απόγνωση και το φόβο και ενίοτε και το ξύλο καταλάβαιναν ότι δεν πήγαινε άλλο: ή θα αντιμετώπιζαν τον νταή με τον κίνδυνο να φάνε της χρονιάς τους ή θα έχαναν την αξιοπρέπεια τους για πάντα και θα προχωρούσαν σκυφτοί στη ζωή έχοντας πάντα το φόβο του νταή για πάντα χαραγμένο στην ψυχή τους.

Για τα παιδιά που θα διάλεγαν να σταθούν στο ύψος τους, όποιο και αν ήταν αυτό, 110, 120,130 cm, δεν είχε σημασία ποια θα ήταν η επόμενη πρόκληση του νταή. Όπως και ο νταής, ψάχναν για αφορμή. Δεν είχε καμιά απολύτως σημασία αν αυτό που θα τους έκανε ο νταής ήταν χειρότερο από αυτά που τους είχε ήδη κάνει. Ήταν έτοιμα να ξεσπάσουν.

Έτσι και η ελληνική κοινωνία σήμερα. Είναι έτοιμη να ξεσπάσει απέναντι στον νταή της που για τόσο καιρό της κλέβει συντάξεις, της παίρνει τους μισθούς, της έχει βουλιάξει στην ανεργεία, την ανέχεια και το διαρκή φόβο, τους κρατά στην ανασφάλεια για να τους οδηγήσει στην απόγνωση, τους στερεί το μέλλον και την αξιοπρέπεια τους, τους δέρνει στις πορείες. Μέχρι και χημικά από το Ισαρήλ τους ρίχνει. Και το κάνει εξακολουθητικά.

Κοντα στο ποτάμι

Επειδή δεν υπάρχουν πουθενά στο ιντερνετ οι πλήρης στίχοι αυτού του πολύ ωραίου κομματιού ένιωσα την ανάγκη να το βάλω εδώ. Είχα την τύχη να το μάθω στη χορωδία του δημοτικού.

Κοντα στο ποτάμι

Ανώνυμου , εκδοση του 1530 (!!)
Ελεύθεροι στίχοι: Σταθης Χατζηιωαννίδης

Τραγουδώντας τη χαρά,
με γλυκογάργαρα ασημωμένα νερά,
το ποτάμι ξεκινά στα ψηλά βουνά

Αργοσέρνεται γλυστρά,
πα σε νερόχορτα που κρυφοζούν τρυφερά,
πλημμυρίζοντας δροσιές των πουλιών φτερά

Ρεφραίν
Τ' άστρα τις νυχτιές τις καλαμιές χρυσοφωτίζουνε
δίνοντας φτερα στις ονειροπνοές
Λούλουδα μικρά, που ονειρεύτηκαν τη θάλασσα
πέφτους μιαν αυγή στα θολά νερά

Αχνοσβήνουν τα βουνά,
σαν δαντελοπλεγμένη καταχνιά θολερή
και βουρκώνει η ματιά που δεν θα τα βρει
τ' ασημόνερα κυλούν
και το κελάρισμα γλυκομιλά στις καρδιές
που τη μοναξιά ζητούν, τις ψυχρές βραδιές

Ρεφραίν

Ονειρόκοσμος

Στον ονειρόκοσμο πλασμένα

είναι τα φεγγάρια μας

σκεπασμένα με άλικο μανδύα

ασημόχρυσος ιστός τα ενώνει μαζί μας

τα κάνει ένα με τις προσδοκίες μας

Και εγώ τριγυρνώ

στου ονειρόκοσμου την καλντέρα

ψάχνωντας τις φωτιές σου

τις ηφαιστιακές αγκαλιές σου

ένα με την ονειρόλαβα να γίνουμε

Καλοκαιρινή γιορτή

*Γραμμένο ένα ευχάριστο καλοκαίρι*

Φεγγαροφωτισμένο κύμα,

αλόγιστο φεγγάρι
πλέει στο απόμερο ακρογιάλι
όπου η φωνή μου σβήνει,
και παθιασμένα εντείνει
τον έρωτα που κάνει στο γυαλό.
Αλλοπαρμένο άστρο
μιλάει στο μουράγιο
του λέει "κανε κουράγιο,
μη φύγεις σε ποθώ"
Και μες το πανηγύρι
κοιτάω τον ουρανό
του κάνω το χατήρι
και γίνομαι φτερό.
Και αν είναι πια ποτέ να ταξιδέψω
διασχίζοντας αγέρωχα τον ουρανό
του κόρφου σου τη ζέστα θα διαλέξω
και θα 'ρθεις στο δικό μου το χορό!

Είναι κρίμα...

Είναι κρίμα να χαθείς
στης λησμονιάς τον ορμαθό
των σκέψεων και των σκεπτομορφών
που κάνουνε χορό χωρίς εσένα

Και είναι και κρίμα να σε κοιτώ να χάνεσαι
εσυ που ήσουν σαν τον σαρωτικό βοριά
που έσπαζες τα παραθύρια των καρδιών
με αντίσταση μηδαμινή

Δεν είναι όμως διόλου κρίμα
να σε αρπάξω δίπλα μου και να σε κάνω
αγέρι μου, να μου φυσάς τα φύλλα της καρδιάς
και να μου λες τα μυστικά της θάλασσας

Γιατί εσύ δεν χάνεσαι,
εισαι αδιαχωριστο στοιχειο και η ουσια σου μεθυστικη
ελκει τα ομοια της
Γι'αυτο έλκει και μένα,
έλα να γίνουμε ένα,
και θα περάσουμε σε άλλου είδους χορό...

Ένα μαζί μου ήταν γραφτό να γίνεις,
γιατί ανήκουμε μαζί, και εσύ ανήκεις μέσα μου
και μόνο μέσα μου θα βρεις γαλήνη
άμοιρη ψυχή μου αλαργινή