Βρισκόμαστε ξαφνικά σε ένα σκοτεινό υπόγειο μέρος, κάτι σαν μετρό, όχι όμως οι σταθμοί, μα το ενδιάμεσα στάδιο, φτιαγμένο μόνο για να περνάν τα τρένα. Υγρασία και σκοτάδι σε διαπερνούσαν και η κρύα ανάσα του φόβου που την ένιωθες στη ραχοκοκκαλιά σου. Κανείς δεν είχε ιδέα γιατί βρισκόταν εκεί, κανείς δεν είχε ξαναδεί στα μάτια του αυτό το ξεχασμένο απ’ το θεό μέρος. Στα πρόσωπα των συνανθρώπων που βρέθηκαν εκεί, αναγνωρίζαμε φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Και κάτι ανθρώπους να φοράνε κίτρινα μπλουζάκια με το λόγκο μιας εταιρίας που δεν είχαμε δει ποτέ. Οι ‘κίτρινοι’ λοιπόν έμοιζαν να ξέρουν τι τους συμβαίνει, να έχουν επίγνωση και ίσως μάλλον ρόλο στην κατάσταση. Απ’ την πρώτη στιγμή δεν μου άρεσαν. Ήξερα ότι είχαν να παίξουν έναν αρρωστημένο ρόλο. Όταν μας πλησίασαν να μας μιλήσουν οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Έτσι λοιπόν είχε η κατάσταση : «Θα σας δώσουμε κάποια όπλα», μας είπαν, «και θα πρέπει με αυτά να σκοτώσετε, αλλιώς θα σας σκοτώσουμε εμείς». Κάτσε , όπα, είπα μέσα μου, ποιοι είναι αυτοί που θα μου πουν τι θα κάνω και με αναγκάσουν να σκοτώσω τους φίλους μου; Οργή ξύπνησε μέσα μου, και όλοι φοβόμασταν ότι θα μέναμε εκεί παγιδευμένοι για πάντα, καθώς κάποιοι από εμάς γνώριζαν ότι είμασταν σε άλλη διάσταση και είχαν κάποιες ακαδημαϊκές γνωσεις πάνω στο ζήτημα. Έτσι ήξερα τι θα κάνω. Να σκοτώσω δεν ήθελαν; Ε ωραία λοιπόν, θα σκότωνα αυτούς! Πλησίασα ανέμελα έναν από τους αξιοθρήνητους υπαλλήλους της εταιρίας-αρρώστιας και κάρφωσα τη μύτη του ψαλιδιού μου στην καρδιά του. Εύκολα διαπέρασε την επιφάνεια του δέρματος. Οι άλλοι μπήκαν στο νόημα αμέσως και προσπάθησαν να με βοηθήσουν με τα παρομοίου επικυνδινότητας εργαλεία που τους είχαν δωθεί (νυχοκόπτες, σπασμένα γυαλιά, πορσελάνινα ποτήρια..) Εγώ με το αιχμηρότερο όπλο, το ψαλίδι μου, θα αναλάμβανα την πιο δύσκολη δουλειά, και θα τους έβγαζα όλους από κει μέσα. Οι υπάλληλοι δεν ήξεραν τι συμβαίνει και δεν απασχολήθηκαν ιδιαίτερα πράγμα που έκανε το πράγμα ευκολότερο. Σε μικρό χρόνο είχαμε εξουδετερώσει όλους τους κίτρινους του υπογείου και το κίτρινο βάφτηκε με κόκκινο...
Στα χωριά του Σαραντάπορου! Α΄
-
Στο δρόμο του Αώου! Μέρος 5ο (συνέχεια από Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά!) 21
Οκτωβρίου 2023 Ξημέρωσε η μέρα που θα αρχίζαμε να γνωρίζουμε τα
Μαστοροχώρια....
Πριν από 2 εβδομάδες