Periergo sourealistiko oneiro, no comments.

Βρισκόμαστε ξαφνικά σε ένα σκοτεινό υπόγειο μέρος, κάτι σαν μετρό, όχι όμως οι σταθμοί, μα το ενδιάμεσα στάδιο, φτιαγμένο μόνο για να περνάν τα τρένα. Υγρασία και σκοτάδι σε διαπερνούσαν και η κρύα ανάσα του φόβου που την ένιωθες στη ραχοκοκκαλιά σου. Κανείς δεν είχε ιδέα γιατί βρισκόταν εκεί, κανείς δεν είχε ξαναδεί στα μάτια του αυτό το ξεχασμένο απ’ το θεό μέρος. Στα πρόσωπα των συνανθρώπων που βρέθηκαν εκεί, αναγνωρίζαμε φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Και κάτι ανθρώπους να φοράνε κίτρινα μπλουζάκια με το λόγκο μιας εταιρίας που δεν είχαμε δει ποτέ. Οι ‘κίτρινοι’ λοιπόν έμοιζαν να ξέρουν τι τους συμβαίνει, να έχουν επίγνωση και ίσως μάλλον ρόλο στην κατάσταση. Απ’ την πρώτη στιγμή δεν μου άρεσαν. Ήξερα ότι είχαν να παίξουν έναν αρρωστημένο ρόλο. Όταν μας πλησίασαν να μας μιλήσουν οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Έτσι λοιπόν είχε η κατάσταση : «Θα σας δώσουμε κάποια όπλα», μας είπαν, «και θα πρέπει με αυτά να σκοτώσετε, αλλιώς θα σας σκοτώσουμε εμείς». Κάτσε , όπα, είπα μέσα μου, ποιοι είναι αυτοί που θα μου πουν τι θα κάνω και με αναγκάσουν να σκοτώσω τους φίλους μου; Οργή ξύπνησε μέσα μου, και όλοι φοβόμασταν ότι θα μέναμε εκεί παγιδευμένοι για πάντα, καθώς κάποιοι από εμάς γνώριζαν ότι είμασταν σε άλλη διάσταση και είχαν κάποιες ακαδημαϊκές γνωσεις πάνω στο ζήτημα. Έτσι ήξερα τι θα κάνω. Να σκοτώσω δεν ήθελαν; Ε ωραία λοιπόν, θα σκότωνα αυτούς! Πλησίασα ανέμελα έναν από τους αξιοθρήνητους υπαλλήλους της εταιρίας-αρρώστιας και κάρφωσα τη μύτη του ψαλιδιού μου στην καρδιά του. Εύκολα διαπέρασε την επιφάνεια του δέρματος. Οι άλλοι μπήκαν στο νόημα αμέσως και προσπάθησαν να με βοηθήσουν με τα παρομοίου επικυνδινότητας εργαλεία που τους είχαν δωθεί (νυχοκόπτες, σπασμένα γυαλιά, πορσελάνινα ποτήρια..) Εγώ με το αιχμηρότερο όπλο, το ψαλίδι μου, θα αναλάμβανα την πιο δύσκολη δουλειά, και θα τους έβγαζα όλους από κει μέσα. Οι υπάλληλοι δεν ήξεραν τι συμβαίνει και δεν απασχολήθηκαν ιδιαίτερα πράγμα που έκανε το πράγμα ευκολότερο. Σε μικρό χρόνο είχαμε εξουδετερώσει όλους τους κίτρινους του υπογείου και το κίτρινο βάφτηκε με κόκκινο...





Αποφασίσαμε ότι ήταν καιρός να προχωρήσουμε στην πάνω ζώνη, και ίσως απαλαχθούμε μια για πάντα από τους τυράννους μας. Στην σκάλα μια υπάλληλος με δυσκόλεψε, έσπασε την μια άκρη απ’ το ψαλίδι μου. Με την άλλη άκρη και με πολύ δυσκολία την κατάφερα. Είμασταν πλέον στη πάνω ζώνη, όπου προς μεγάλην μας έκπληξη ήταν ένα... πολυκατάστημα!! Οι υπάλληλοι ήταν οι υπεύθυνοι αυτού και η βρωμιά της πολυεθνικής μοιριζε χειρότερα από το αίμα που ήμουνα λουσμένη. Πλησίασα την κοντινότερη υπάλληλο και προσπάθησα να της μπήξω την μόνη άκρη του ψαλιδιού που μου είχε απομείνει. Μα τίποτα... το δέρμα της ήταν σκληρό σαν πέτρα. Έβαλα όλη μου την δύναμη πιέζοντας από τη μεριά της πλάτης, εκεί που ήταν η συνέχεια της καρδιάς αλλά η υπάλληλος ήταν τόσο χοντρόπετση που ούτε καν κατάλαβε ότι κάτι την ακουμπούσε. Τότε κατάλαβα... αυτοί ήταν υψηλότερου επιπέδου δαίμονες, γι’ αυτό βρίσκονταν και στο πάνω επίπεδο. Είχαν βάλει σε μας τους πιο αδύναμους, και δεν είχαμε καμιά ελπίδα με αυτούς. Υποχωρήσαμε στο βρώμικο υπόγειο πριν μας πάρουν χαμπάρι για να σκεφτούμε την επόμενή μας κίνηση...


Μη με ρωτήσετε πως, αλλά έχουμε ξεφύγει από τη σκοτεινή δίνη του υπογείου. Περιπλανιόμαστε στην ξένη διάσταση προσπαθώντας να σκεφτούμε πως θα επιστρέψουμε στην δική μας. Η διάσταση είναι πολυπλευρη και αποτελείται από ένα μέρος ζούγκλα, κατεστρεμμένες πόλεις, ερείπια και σκοτεινά σοκάκια, ξέφωτα πνιγμένα στο πράσινο, μεγαλόπρεπα κτίρια υπερβολικά μεγάλα αναγεννησιακού ρυθμού με μάρμαρο και χρυσό, δάση με πολοικατοικίες μέσα...!Σύντομα θα ανακαλύψουμε τη μάστιγα αυτής της διάστασης. Είναι η συμμορία. Μισθοφόροι αλήτες μες τα μάυρα, μαύρα παλτό, δερμάτινα παντελόνια. Καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους, μισούν τα παιδιά. Έτσι γινόμαστε ο νέος του στόχος. Το καταφύγιό τους ετοιμόρροπη καλύβα μες τη βλάστηση, από ξύλο, πιο πολύ με μεγάλη παράγκα έμοιαζε και το παρακολουθούσαμε από απέναντι με τρόμο. Ο μικρότερος της παρέας γίνεται ο πρώτος του στόχος για να τον καταστρέψουν. Φάτσες γεμάτες μίσος, διακρίνεται η φιγούρα του αρχηγού τους. Ψηλός, μυωδης αλλα και λεπτός με ξανθά μαλλιά καρφάκια, και σμιγμένα φρύδια από το μίσος, γαλότσες και μαύρη ενδυμασία, περπατάει αργά με το κεφάλια σκυμένο και έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Πολύ γρήγορα ξέσπασε ένα κυνηγητό ανάμεσα στα μέλη της συμμορίας και σε μας και τρέχαμε πανικόβλητοι στη ξένη διάσταση για να ξεφύγουμε. Ο μικρός τρέχει... και τρέχει... ο ξανθός γκάνστερ είναι πολύ κοντά πίσω του, τον φτάνει όπου να ναι. Το φοβισμένο μουτράκι του γυρνάει κάποιες φορές πίσω να κοιτάξει και γουρλώνει τα μάτια από το φόβο. Όλοι ξέρουμε πλέον για την Πύλη. Η Πύλη μπορεί να μας μεταφέρει πίσω. Είναι μια μεγάλη θεόρατη μεγαλόπρεπη πύλη από σίδερα που λαμποκοπούσαν με φόντο τα γαλαζομπεζ σύννεφα. Υψωνόταν στα πάνω απο 30 μέτρα και έκανε μια καμπύλη που προεχείχε προς τα πάνω στο κέντρο της. Ο μικρός τρέχει, η πύλη κλείνει, η συμμορία χάνει το ενδιαφέρον της, και εμείς είμαστε παγιδευμένη για ποιος ξέρει πόσο ακόμα καιρό...


Η τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Σύντομα μαθαίνουμε νέα για το μαγικό, σοφό και φιλικό πλάσμα της διάστασης, ένα λιοντάρι με δυνάμεις. Ένας σοφός στην παρέα, ταξιδευτής επισημαίνει ¨Η πύλη έκλεισε, η πανσέληνος πέρασε, τώρα μας μένει μόνο το λιοντάρι, η τελευταία μας ελπίδα, και αυτό μόνο μέχρι τις 7¨. Ήταν ήδη πέντε και σπεύσαμε να το βρούμε. Όταν το βρήκαμε μας κοίταξε και μας χαμογέλασε και μιλήσαμε μαζί του σαν να το ξέραμε από χρόνια. Ήταν απίστευτα όμορφο, στιβαρό με πυκνό πορτοκαλί τρίχωμα, διαπεραστική ματιά και στη ράχη του αντί για το κανονικό τριχωμα είχε μια στρώση από ασημένια με αποχρώσεις γαλάζιου λέπια, έμοιαζαν με λέπια πανοπλίας. Το πιο σημαντικότερο όμως χαρακτηριστικό του ήταν πως το λιοντάρι αυτό ήταν άυλο. Γι’ αυτό σου επέτρεπε να μπεις μέσα του και μπορούσε να σε μεταφέρει σε άλλες διαστάσεις. Δεχτηκε αμέσως να μας βοηθήσει, Ο μικρός που μόλις έφτασε τρέχοντας στο μέρος μπήκε κατευθείαν πρώτος στο λιοντάρι και μεταφέρθηκε πρώτος. Είδα το σώμα του ξαφνικά να εξαφανίζεται, αλλά όχι αμέσως. Άρχισε να γίνεται διάφανο μέρχι που χάθηκε. Υπήρχε σύγχηση στην ατμόσφαιρα. Είμασταν καμια 50αριά άτομα και το λιοντάρι ήθελε κάποιο χρόνο για κάθε μεταφορα. Θα προλαβαίναμε άραγε; Ξαφνικά τα λαμπερά λέπια που αιωρούνταν λίγα εκατοστά πάνω απο εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει η ράχη του λιονταριού έχασαν την λάμψη τους και το λιοντάρι έγειρε κουρασμένο και πλάγιασε κάτω. ¨Πάει καταστραφήκαμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γυρίσουμε και άμα χάσουμε αυτήν την ευκαιρία θα πρέπει να περιμένουμε για χρόνια¨ είπε πανικοβλημένος ο πατέρας μου δίπλα. Το λιοντάρι γρύλισε λυπημένο. Δεν μιλούσε αλλα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με έναν περίεργο τηλεπαθητικό τρόπο. Μου είπε πως ήταν αγχωμένο και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και ότι του μεταφέραμε αρνητική ενέργεια. Είπα στον πατέρα μου να σταματήσει τις απαισιοδοξίες γιατί επηρεάζει το λιοντάρι και ανέλαβα το έργο να το ανεβάσω ψυχολογικά. Υπήρχε ένα δέσιμο μεταξύ μας. «Μη στεναχωριέσαι... Όλα θα πάνε καλά» του είπα. Τα μάτια του άρχιζαν να γυαλίζουν, ώσπου το υπόλοιπο σώμα εξαφανίστηκε και έμειναν μόνο τα μάτια, μεγάλα, διαπεραστικά να εκπέμπουν ακτίνες χρωμάτων ουράνιου τόξου. Ήταν κάτι το μεγαλειώδες και έμεινα άναυδη από την ομορφιά του. Όταν γύρισε στην κανονική του μορφή του είπα ¨Τα μάτια σου είναι από τα πιο ωραία πράγματα που έχω δει στη ζωή μου. Είσαι πανέμορφο¨ Μου χαμογέλασε και ένιωσα μια ζεστασιά μέσα μου. Μετά ήξερα πως να το κάνω καλά. Έβγαλα από την τσάντα μου το τετράδιο με τα ποιήματα και διηγήματά μου και άρχιζα να του διαβάζω. Σαν δυο φίλοι που μοιράζονταν σκέψεις και αυτό χαχάνισε με τις ιστορίες μου. Χαλάρωσε αμέσως και έτσι σιγά σιγά η ράχη του άρχισε να αποκτάει το χαμένο της φως. ¨Μην αγχώνεσαι, ε εγώ και εδώ να μείνω για τα υπόλοιπα χρόνια δεν πειράζει θα σου κάνω παρέα¨ Του έλεγα για να αισθανθεί ακόμα καλύτερα. Στην πραγματικότητα όμως ήθελα και εγώ να γυρίσω. Η δυνάμεις του αποκαταστάθηκαν και το κοιτούσα με ένα βλέμμα συναίνεσης και θαυμασμού. Παιδιά άρχισαν πάλι να μεταφέρονται και όλα έλειξαν αισίως. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μαγικό πλάσμα , το λέοντα με το διαπεραστικό βλέμα...