Σκέψεις για τα γεγονότα βίας

Όλοι σχεδόν οι πολίτες γνωρίζουμε για το θάνατο 16χρονου αγοριού το σαββατόβραδο (7-12-08)στα Εξάρχεια από σφαίρα αστυνομικού και σίγουρα όλους έχει πλήξει ο χαμός του. Αν όμως κοιτάξουμε πίσω από το μεμονωμένο γεγονός θα αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μας ένας φαύλος,αυτάρκης κύκλος βίας. Δεν θα μπω στην τετριμμένη διαδικασία του να αναλύσω τα γεγονότα και να υποστηρίξω κάποια πλευρά καθότι κάτι τέτοιο μόνο παραπλανητικό θα μπορούσε να είναι , κρύβοντας τους πραγματικούς “εχθρούς” της ζωής.

Από την αρχή των χρόνων υπήρχαν σε κάθε κοινωνία διαφορετικά κέντρα εξουσίας, το ένα τουλάχιστον από τα οποία ειδικεύονταν στον έλεγχο και την επιβολή τάξης με σωματική ισχύ και στην πραγματοποίηση πολέμων.(στρατός, φρουρά , αστυνομία κτλ) Όσο και αν κάποια μέσα αυτών των τάξεων είναι καταδικαστέα, το γεγονός ότι υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και σήμερα, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνιών μας οδηγεί σε διάφορα συμπεράσματα. Για μία οργανωμένη κοινωνία, οι πολίτες της δεν έχουν παρά να συμφωνήσουν σε μία νομοθετική σύμβαση, ώστε να μην επικρατεί η αυθαιρεσία. Στο πολίτευμα της δημοκρατίας, οι πολίτες είναι έμμεσα υπεύθυνοι για αυτήν την σύμβαση, σύμφωνα με τα πολιτικά τους δικαιώματα. Αυτή η νομοθετική σύμβαση, σύμφωνα με τα παραπάνω και σχεδόν πάντα εμπεριέχει την πραγματοποίηση “κέντρων βίας”.Αυτό λοιπόν σημαίνει πως οι πολίτες της Δημοκρατίας πιστεύουν ότι έχουν ανάγκη αυτά τα κέντρα και εγκρίνουν τη λειτουργία τους.Τι γίνεται όμως όταν αυτή η σύμβαση δεν είναι αρεστή σε όλους;;;Τι μπορείς να κάνεις στη δημοκρατία όταν δεν εμπεριέχεσαι στην πλειοψηφία που αποφάσισε,χωρίς να δείξεις από τη μεριά σου ασέβεια στην έννοια της δημοκρατίας;;;

Η δημοκρατική απάντηση είναι μία:Να προσπαθήσεις να επηρεάσεις τη γνώμη των συμπολιτών σου, ώστε να μην είσαι πλέον η μειοψηφία. Προσπάθησε όσο θες, με σεβασμό στους νόμους και την ελευθερία του συνανθρώπου σου, αλλά αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό οφείλεις πάλι να δείξεις σεβασμό, χωρίς να σημαίνει ότι θα σταματήσεις την προσπάθεια. Αν διαφωνείς με αυτά, τότε κατά τη γνώμη μου δεν είσαι μεγάλος λάτρης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ποια όμως είναι η θέση της βίας σε αυτό το πολίτευμα; Αυτό είναι ένα πολίτευμα αλληλοεπιρροής, που η κάθε “ρεύμα νοοτροπίας” τείνει και στοχεύει να γίνει η πλειοψηφία ώστε να μπορεί να επιβληθεί. Είναι μέρος της κοινής σύμβασης. Το ερώτημα είναι αν η βία είναι μέσο ανακατανομής αυτών των ρευμάτων. Προσωπικά πιστεύω ότι όχι μόνο δεν είναι, αλλά συμβάλλει κιόλας στην ενίσχυση της πιο αρρωστημένης μερίδας της κοινωνίας που σχεδόν ζει για να πραγματοποιεί μία βιαιότερη αντίδραση σε μία ήδη βίαια πράξη.(και αυτοί οι μερίδα δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένες ομάδες όπως αναρχικοί ή αστυνομικοί, αλλά σε συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου που χρησιμοποιεί επανειλημμένα αυτό το μέσο). Ας δούμε ένα παράδειγμα ανακύκλωσης βίας:

Ο ιδεαλιστής φοιτητής θα πάει στην πορεία με ευγενικό σκοπό και με το όραμα να αλλάξει τον κόσμο ώσπου θα βιώσει ένα βίαιο περιστατικό με την αστυνομία με αποτέλεσμα να γίνει προκατειλημμένος απέναντι της(και με το δίκιο του) και στις επόμενες πορείες να είναι ψυχολογικά προετοιμασμένος για άσκηση βίας. Ένας τέτοιος φοιτητής θα μπορούσε να φανατιστεί και να συγκρούεται συνεχώς με τους αστυνομικούς, κάνοντας αυτό αυτοσκοπό και ξεχνώντας το πραγματικό νόημα του ευγενούς οράματος που τον είχε εμπνεύσει τότε. Σε μία τέτοια σύγκρουση ένας νέος αστυνομικός που μόλις έχει ενταχθεί στο σώμα για να “σώσει” τον κόσμο διστάζει να χτυπήσει τους διαδηλωτές και τραυματίζεται πολύ άσχημα. Γίνεται με τη σειρά του κι αυτό προκατειλημμένος και “μαθαίνει” να δίνει ξύλο στις διαδηλώσεις από δω και μπρος...Αυτός ο αστυνομικός μπορεί να κάνει και άλλους φοιτητές να ξεστρατίσουν από τα οράματά τους και την συνέχεια την ξέρετε. Από αυτό το απλοϊκό παράδειγμα βλέπουμε πόσο ωραία και πονηρά ανακυκλώνεται αυτός ο φαύλος κύκλος βίας. Και το μυστικό αυτής της ανακύκλωσης είναι ένα: Η βία χρησιμοποιεί τους πόρους της για να εξαπλωθεί και χτυπάει τα πιο επιρρεπή άτομα. Και επειδή από πόρους να ξεμείνει είναι κάπως αδύνατον, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μειώνουμε όσο μπορούμε το πλήθος των επιρρεπών ατόμων.Τι μπορεί να κάνει όμως ο καθένας για να μην είναι επιρρεπής στη βία;;Για τον εαυτό του λίγα, για τον ίδιο έχουν κάνει οι γονείς του, θα κάνεις όμως με τη σειρά του για τα παιδιά του και τα άτομα μεγάλης επιρροής δίπλα του.

Και φυσικά η λέξη κλειδί είναι η παιδεία. Ο καθένας να εμφυσήσει στα παιδιά του τις αξίες και τα ιδανικά μιας δημοκρατικής κοινωνίας, να τους μαθαίνει να έχουν κριτική σκέψη την οποία θα εκφράζουν σύμφωνα με τις παραπάνω αξίες, να τους προσφέρουν πνευματική καλλιέργεια που θα ανοίγει νέους ορίζοντες σκέψης. Να μαθαίνουν την αξία της ειρηνικής συνύπαρξης των κοινωνικών ομάδων και την διευθέτηση των θεμάτων με τη βοήθεια του διαλόγου και της λογικής...Κάθε φορέας παιδείας έχει υποχρέωση να στηρίζει αυτό το έργο. Γιατί οι ψυχές των μικρών μας φίλων(των παιδιών και όχι μόνο) είναι γόνιμα χωράφια και είναι στο χέρι μας τι καρπούς θα καλλιεργήσουμε, αν αυτοί οι καρποί θα είναι τριανταφυλλιάς ή γαϊδουράγκαθου. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν καλλιεργήσουμε βία , βία θα εισπράξουμε στο μέγιστο, που θα βοηθήσει στην ανακύκλωσή της. Αγκαλιάστε λοιπόν τον συνάνθρωπο και στρέψτε το κεφάλι του στον ουρανό, προσπαθήστε να χαμογελάσετε όταν ο θυμός ξεπερνάει ένα σημείο, κάντε μια βόλτα στην παραλία ενώ βρέχει, μιλήστε για πολιτικά ή άλλα θέματα με σκοπό να μάθετε όχι να κηρύξετε, πάτε στην πορεία με ιδανικά στην καρδιά σας και φυσικά...πάρτε όσα χέρια μπορείτε να κρατήσετε μαζί σας...γιατί όπως είπαμε...όλα είναι ένα παιχνίδι επιρροής...;)