Πολιτεία του ουρανού

Ίσως εκεί στα άστρα, στις λαμπερές τελίτσες του ουρανού
μια πολιτεία να βρίσκεται
γλυκιά και ολοφώτιστη
στο πέρασμα του χρόνου.
Καθάρια νεφελώματα την αγκαλιάζουν
μεθυστική ομίχλη και εισβάλλει
σε στενοσόκακα αστερισμών.

Και ίσως οι ήλιοι που 'ν τα μάτια σου
να αντίκρυσαν τη μαγεμένη πολιτεία
και να της έδωσαν την όψη σου, παρθενική
αδιάβλητη και αγέρωχη
που κάποτε την είχαν πιει αγγέλοι
και 'βγάλαν τα φτερά που έχουν τώρα.

Και ίσως να τριγυρνώ σαν ταξιδιώτης τ' ουρανού
πλεούμενο σ' ανεμοθαλασσιά
γυρεύοντας τον ουράνιο μύστη
-που το λαμπρότερο αστέρι θα σμιλεύσει-
για να του δώσω το ασημένιο φυλακτό
που φτιάχτηκε από δάκρυ ξωτικίσιο.

Και ίσως το σμπαράλι μου, το τρελοκάραβό μου
της απαιχτης σαγήνης παίσει θύμα
που οι καμπύλες των ματιών σου έχουν πλέξει
που τα αιθέρια θεών έχει πλανέψει
και στροβιλίζοντάς με σε μαύρη αγκαλιά
σε άλλη διάσταση περάσω
οπού τα άστρα πια δε θα 'ν τα μάτια σου...