2011 ,μια αμφιλεγόμενη χρονιά

από Σοφία Λιάνη

2011…Xρονιά αμφιλεγόμενη, μυστήρια, γεμάτη από κρυμμένα μυστικά και επώδυνες εκπλήξεις λένε….. Και το φως τι κάνει; Η μέρα που ξημερώνει και αφήνει ευκαιρίες για να αγκαλιάσεις αυτά που αγαπάς, να χωθείς στα όνειρά σου και να τα πραγματοποιήσεις, παρέα με ξωτικά ,αγγέλους, μάγισσες, δαίμονες, θύελλες και μελωδία. Μια μελωδία που θα εναλλάσσεται με την παραπονιάρικο ήχο της Jazz και το θρίαμβο που σκορπίζουν αλαζονικά οι νότες στη Συμφωνία του Νέου κόσμου του Dvorjak.

Ξεπουλάνε τη χώρα μας, καταπατάνε τον πολιτισμό μας, ματώνουνε την καρδιά μας δοσίλογοι και εφιάλτες, παγώνουν το χαμόγελο στο πρόσωπο, σκοτώνουν τους μύες της έκφρασης και αφήνουν ένα άχρωμο μειδίαμα στα χείλη μας.

Και εμείς, εγώ, εσύ, στρατιωτάκια αναλώσιμα σε κάποιο παιχνίδι επιτηδείων δράκων, σχολιάζουμε παροδικά τα γεγονότα και συνεχίζουμε μέχρι να έρθει ένας τεράστιος μετεωρίτης με φόρα και συντριβεί πάνω στο κεφάλι μας. Και τότε δεν θα υπάρχει πια φως, τα πρόσωπα θα γίνουν αόρατα, οι ψυχές θα παγώσουν σε ένα θανατηφόρο ρέκβιεμ και με απόγνωση θα διαπιστώσεις ότι η κίνηση μηδενίστηκε και εγκλωβίστηκες σε μια άγνωστη απειλή. Δε θα μπορείς να πιάσεις το χέρι αυτών που αγαπάς, να χωθείς στην αγκαλιά τους και να αναγεννηθείς από τη ζέση αυτής της ένωσης, θα προσπαθείς να φωνάξεις, να ουρλιάξεις για να σωθείς από το χάος. Αλλά στο κενό ο ήχος χάνεται μαζί με την ελπίδα. Αιώνια φυλακισμένος σε έναν χώρο με λευκούς τοίχους. Σενάριο τρόμου ή μήπως η επερχόμενη απειλή που πρέπει να εμποδιστεί πάση θυσία;

Και τα μικρά καθημερινά πράγματα θα φαντάζουν σμαραγδένια διαμάντια σε μια χαοτική μαύρη τρύπα.

Το εγώ μονολογεί και σκέφτεται τρομοκρατημένο: Δεν θα μπορώ να κολυμπήσω ξανά στη μεγάλη μου ερωμένη τη θάλασσα, να περπατήσω στα μαγευτικά σοκάκια της άνω πόλης και να αντικρίσω το ηλιοβασίλεμα, να αναπολήσω αγάπες που φύγανε και όνειρα που καταστρατηγήθηκαν. Ούτε την πολυτέλεια της κατάθλιψης και της μιζέριας δεν θα έχω. Συνειδητοποιώ ότι η θλίψη και τα δάκρυα είναι προνόμιο μιας πλούσιας καρδιάς, προσκυνώ το προνόμιο να υγραίνουν τα μάτια σου από κάθε τι που σε αγγίζει και μέσα σ’αυτό τον Αρμαγεδώνα διαπιστώνω αλήθειες που ζούσαν δίπλα μου και εγώ περιφρονούσα γιατί ήταν πολύ απλές για να καταδεχτώ να ασχοληθώ μαζί τους. Δέσμια σε ματαιοδοξίες και παρφουμαρισμένους σκοπούς θα εκλιπαρώ να ξαναδώ το χαμόγελο των παιδιών μου, τη ζεστασιά από το βλέμμα των φίλων μου, ένα άγγιγμά τους και μια ζεστή, σφιχτή αγκαλιά που κλείνει μέσα της όλη τη σοφία του κόσμου, την ποίηση και τη μουσική που ύμνησε με μια περήφανη συστολή τη ζωή, το χαμόγελο που γιγαντώνεται σε γέλιο και απογειώνεται πανεύκολα, διαπερνάει τα γήινα σύνορα και διασκορπίζεται στο σύμπαν, αιχμαλωτίζοντας όλους τους γαλαξίες και τα νεογέννητα αστέρια. Εκτός και αν…………. .

Το εσύ χάνεται στις δικές του σκέψεις και φόβους!!! Το εγώ και το εσύ, παραμερίζοντας το κράτος του πανικού, την πρώτη επίπλαστη αλλά κυρίαρχη εντύπωση στο συναίσθημα, μπορούν να γίνουν παντοδύναμα. Να κάνουνε γιουρούσι στη δεδομένη κατάσταση όχι σαν θαυματοποιοί ή αλχημιστές, αλλά διαλέγοντας το σωστό μονοπάτι, κουβαλώντας τα σωστά όπλα.

Θα νικήσουμε τα τέρατα, οφείλουμε να τα νικήσουμε. Μία είναι η ιερή λύση που θα δείξει το μονοπάτι της σωτηρίας, της προσωπικής λύτρωσης. Κρύβεται στη λέξη “αγάπη” και έχει άπειρους συνδυασμούς να προτείνει για να διώξει τον υποτιθέμενο μετεωρίτη. Γιατί από μια πτώση δεν άρχισαν όλα, ή μάλλον από μια κατάπτωση που κατέληξε σε έκπτωση και σε τελικό ξεπούλημα των αξιών;

Και ερχόμαστε στο εμείς. Εμείς όλοι, ένας μυθικός στρατός από ζωή και αλήθεια έχουμε τη δύναμη να σπάσουμε κατεστημένα χρόνων, να θεμελιώσουμε τις ανάγκες μας μέσα από χαμένα ιδανικά, να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε το μέλλον μας διαδηλώνοντας ειρηνικά παρέα με τις μελωδίες των μεγάλων μουσικών που αναστήθηκαν σε τούτο το χώμα. Εμείς θα είμαστε το ανίκητο τάγμα των αθανάτων που θα ξαναφέρουν στο φως αυτό που εκείνοι έθαψαν στο σκοτάδι και μάτωσαν την καρδιά μας, παγώνοντας και κατακρεουργώντας το όνειρο. Εμείς θα φωνάξουμε τόσο δυνατά και η φωνή μας θα τεμαχίσει ότι μας πληγώνει και αιμορραγεί τον τόπο τούτο, τη ζωή μας και θα είμαστε ο ιερός λόχος που θα γυρίσει ειρηνικά το χρόνο στην πανδαισία της κάθαρσης. Και όλοι αυτοί που τόλμησαν να παίξουν με την ελληνική ψυχή, με την παγκόσμια ψυχή θα βυθιστούν σε ασύλληπτα τάρταρα και καμιά διέξοδος διαφυγής δεν θα υπάρξει ξανά για αυτούς.

Πως εμείς θα καταφέρουμε αυτή την κοσμογονία; Θα το βρούμε τον τρόπο αφού σκύψουμε ειλικρινά μέσα μας, πετάξουμε τα ζιζάνια που επωάζουν από την επιρροή τους και προσδιορίσουμε με δύναμη και αυτοπεποίθηση την ανθρώπινη ταυτότητά μας. Αρκεί να βρούμε τη δύναμη να κοιτάξει ο ένας τον άλλο στα μάτια, απλώσει το χέρι του και σχηματίσει αυτή την τεράστια γροθιά που θα κονιορτοποιήσει όλα τα καρκινώματα. Μπορούμε και έχουμε τη δύναμη να γίνουμε οι παντοδύναμοι διώκτες του κακού. Μπορούμε να εξαφανίσουμε το σαράκι που κατατρώει τις σκέψεις μας…….. Να μια καλή σκέψη. Να αρχίσουμε σιγοτραγουδώντας Χατζιδάκι με φόντο το Ιmagine του Johnn Lennon. Είμαστε φορείς ενός ασύλληπτου γονιδίου που μπορεί με έναν μοναδικό τρόπο να συνθλίψει τέρατα και να δημιουργήσει εκεί που οι άλλοι έχουν δεδομένη την ήττα και αρχίζουν την άτακτη φυγή. Η ιστορία μας σε κάθε της σελίδα της καταδεικνύει αυτή την θαυμαστή ικανότητα.