Η τριλογία του κόσμου(His dark Materials)

Τι να πω γι' αυτήν την μαγευτική και βαθιά φιλοσοφική και συμβολική τριλογια του Φιλιπ Πούλμαν! Ναι, ίσως έχει γίνει λίγο σούπα στους φανταστικούς κύκλους αλλα αυτό δεν έχει να πει τίποτα! Πρόσφατα την ξαναδιάβασα και ένιωσα την γεύση μελαγχολίας και ελπίδας που αφήνει στο τέλος, περιπλανήθηκα με τη Σκόνη στο πολυδιαστατικό αυτό σύμπαν, με συνεπήρε η ψυχολογική ανάπτυξη των χαρακτήρων, συγκινήθηκα από το ευγενές όραμα του συγγραφέα. Και όλα αυτά σε ένα φαινομενικά παιδικό βιβλίο, διόλου παιδικό δεν είναι, βλέπεις συμβολισμούς μέχρι εκεί που μπορείς να δεις. 

Ακολουθούν SPOILER!!
O κεντρικός κόσμος είναι ένα παράλληλο σύμπαν με το δικό μας και πολύ παρόμοιο με διαφορά ότι είναι θεοκρατικό σύστημα, η εκκλησία (Πειθαρχικό συμβούλιο) ελέγχει τα πάντα σαν Ιερά Εξέταση, οι Φυσικοί ονομάζονται Πειραματικοί Θεολόγοι(εδώ η Ελληνική μετάφραση τα σπάει) τα μεταφυσικά φαινόμενα είναι λίγο πιο αποδεκτά και συνδέονται με την επιστήμη όπως την ορίζουν, ο ηλεκτρισμός είναι ανβαρισμός.  Η αρχιτεκνονική και κουλτούρα φαντάζει βικτωριανή. Η πρωταγωνίστρια Λύρα, είναι ένα απείθαρχο αγοροκόριτσο, έξυπνο και ταλαντούχα ψεύτρα, περίεργη και βλακωδώς γενναία. She is THE ONE, το παιδι της προφητείας και μπλα μπλα μπλα...

Η πρωτότυπη και μαγευτική ιδέα είναι αυτή των δαιμονίων στο κόσμο της Λύρας, δηλαδή της εσωτερικής μας συνείδησης και της αληθινής ψυχής μας, ενσαρκωμένη στο σώμα ενός ζώου που μαρτυρα την αληθινή μας φύση. Για παράδειγμα ένας υπάκουος άνθρωπος θα είχε για δαιμόνιο ένα σκύλο. Τα δαιμόνια είναι η ίδια η ψυχή των ανθρώπων και δεν μπορούν να μείνουν μακριά τους. Μέχρι την εφηβεία, μέχρι να κατασταλάξει η ψυχή μας, τα δαιμόνια μπορούν να αλλάζουν μορφές.

Η άλλη βασική έννοια της Σκόνης που γίνεται το επίκεντρο της πλοκής είναι στοιχειώδη ενεργειακά σωματίδια που συμβολίζουν το απόσταγμα της σοφίας. Τα έλλογα όντα παράγουν σκόνη όταν σκέφτοναι, προβληματίζονται, μεταδίδουν σοφία, κάνουν το καλό, εξελίσσονται και αυτή η Σκόνη περιφέρεται αρμονικά στο σύμπαν, και συμβολίζει το ανθρώπινο πνεύμα που δένει με τη φύση. Η Σκόνη είναι και αυτή έλλογη αφού παραγεται απο τους ανθρώπους. Η ισορροπία όμως της σκόνης έχει διαταραχτεί και χάνεται άσκοπα πέφτοντας στην άβυσσο και οι ήρωες καλούνται να λύσουν αυτό το πρόβλημα.

To ταξίδι της Λύρας και του Γουίλ στον κόσμο των νεκρών στο τρίτο βιβλίο θα δέσει τη σχέση τους και θα λυτρώσει τους νεκρούς. Ο τρόπος για τη σωτηρία είναι ένας :"Λέγε ιστορίες", όμως μόνο οι αληθινές ιστορίες μετράνε! Πρέπει να τους λες ιστορίες για πράγματα που έκανες στη ζωή σου, άρα πρέπει να έχεις κάνει πράγματα στη ζωή σου όχι να κάθεσαι και να μην παράγεις τίποτα.Με τις αληθινες ιστορίες αντισταθμίζεται το μίσος και η απέχθεια, η επιθετικότητα που υπάρχει στον κόσμο των νεκρών και λυτρώνεσαι. Το τρίτο βιβλιο ειναι το πιο συμβολικο και εν τουτοις το πιο αγαπημενο μου!

Ουσιαστικά η μάχη είναι ανάμεσα στην εκκλησία που μισεί τη Σκόνη γιατί ξέρει ότι έχει να κάνει με ανήσυχα πνεύματα και στους επαναστάτες που θέλουν να ρίξουν το Θεό και την εκκλησία. Όλο αυτό είναι συμβολικό, είναι μια μάχη μεταξύ του σκοταδισμού και του πνεύματος. Οι ουρανοί κυβερνούνται από φασιστές αγγέλους που είναι εναντίον και προσπαθούν να καταλύσουν την ανθρώπινη βούληση και οι επαναστάτες επιθυμούν την ελευθερία του πνεύματος, καμία Ιερά Εξέταση, κανένα όριο στην ανθρώπινη σκέψη, κανένας έλεγχος!Δεν είναι ότι ο συγγραφέας είναι εναντιον της εκκλησίας κυριολεκτικά, απλά την χρισημοποιεί σαν σύμβολο.

Η Λύρα είναι το πρόσωπο κλειδί γιατί θα κλιθεί να καθορίσει τη μάχη μεταξύ άβουλων όντων και σκέψης. Θα παίξει το ρόλο της Εύας. Θα πρέπει να βάλει τον κόσμο πάνω από τον εαυτό της και να θυσιάσει τον τρελό έρωτα που ζει για να σώσει τη Σκόνη και να χτίσει...

(Φραση απο το βιβλιο Spoiler)
"Θυμάμαι ήθελε να πει πως το βασίλειο είχε τελειώσει, το βασίλειο των ουρανών, κι όλα αυτά είχαν φτάσει στο τέρμα τους. Δε θα' πρεπει να ζούμε σαν να είχε εκείνο μεγαλύτερη σημασία απο τούτη τη ζωή γιατί εκεί όπου βρισκόμαστε είναι πάντα το πιο σπουδαίο μέρος"
"Είπε πως έπρεπε να χτίσουμε κάτι..."
"Να γιατί χρειαζόμαστε στο ακαίρεο τη ζωή μας, θα μπορούσαμε να είχαμε πάει μαζί του, ή αυτός να έρθει με μας. Όμως τότε δεν θα μπορούσαμε να χτίσουμε. Κανείς δεν θα μπορούσε αν έβαζε τον εαυτό του πρώτο και πάνω απ' όλα. Πρέπει να γίνουμε όλα εκείνα τα δύσκολα πράγματα που λέγονται πρόσχαρος και καλός περίεργος και γενναίος, και πάνω απ' όλα καρτερικός, θα πρέπει να μελετάμε να σκεφτόμαστε και να δουλεύουμε σκληρά, όλοι μας, σε όλους τους κόσμους, κι ύστερα θα χτίσουμε..."
"Και ύστερα τι;Θα χτίσουμε τι;"
"Τη δημοκρατία των ουρανών..." απάντησε η Λύρα στο δαιμόνιό της.