Μοναξιά, τουλάχιστον σε αυτό είμαστε μαζί;

Αυτή τη φράση κάπου την άκουσα, πάντως έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το φαινόμενο της μοναξιάς, είναι άραγε κάτι αναπόφεκτο, κάτι που νιώθει ο καθένας; Μοναξιά είναι όταν πιστεύεις ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, κανείς δεν νιώθει τον πόνο σου, αλλά δεν το νιώθεις μόνο όταν σου συμβαίνει κάτι κακό. Μπορεί να το νιώσεις επειδή αντιλαμβάνεσαι πως οι άλλοι δεν έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης. Είναι λόγο της ανάγκης της ομαδοποίησης, του να μοιράζεσαι και να συμμερίζεσαι. Όλοι μας λίγο πολύ σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε νιώσει, η χειρότερη μορφή είναι όταν τη νιώθεις μέσα σε ένα πλήθος ατόμων, είμαστε κοντά φυσικά αλλά όχι πνευματικά. Παρόλ' αυτά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες συναισθηματικές ανάγκες. Έχω παρατηρήσει ότι ο καθένας χρειάζεται άλλα πράγματα για να "ζήσει"

Προσωπικά είμαι άτομο του ύψους και του βάθους ή όλα ή τίποτα, απολαμβάνω τους δεσμούς με βάθος και χρειάζομαι μεγάλη ένταση και έκφραση συναισθημάτων σε οποιαδήποτε αμφίδρομη σχέση για να νιώσω πλήρης.Απολαμβάνω ισχυρούς δεσμούς αγάπης και τρυφερότητας με οικογένεια και φίλους και δεν θα μπορούσα χωρίς αυτό. Όμως δεν είναι όλοι έτσι. Κάποιοι άνθρωποι ζουν με καταστάσεις που προσωπικά θεωρώ πολύ ψυχρές και εγώ στη θέση τους θα είχα κατάθλιψη. Παρόλ' αυτά αυτοί ζουν έτσι μια χαρά και δεν φαίνεται να χρειάζονται κάτι άλλο. Ακόμα και αν το χρειάζονται και δεν το δείχνουν, σίγουρα δεν είναι χάλια, όπως θα ήμουν εγώ στη θέση τους. Και αναρωτιέμαι, είναι επειδή δεν έχουν ζήσει αυτό που ζώ, οπότε δεν νιώθουν την απώλειά του, ή επειδή εγώ απλά έχω άλλες ανάγκες;




Για παράδειγμα, έχω γνωρίσει πολλούς συνομιλήκους μου αλλα και όχι μόνο, κυρίως άτομα που μένουν μακριά από οικογένεια που ούτε με την οικογένειά τους έχουν ισχυρούς δεσμούς, ούτε και με κάποιον φίλο/σύντροφο. Μιλάν με την οικογένεια μια φορά το μήνα , επειδή "πρέπει" και βγαίνουν περιστασιακά με διαφορετικά άτομα χωρίς να μοιράζονται βαθύτερες σκέψεις με κανέναν. Μόνο σκεφτόμενη αυτόν τον τρόπο ζωής νιώθω τρομερά άβολα. Κάποιος μου είπε "Δεν έχω ανάγκη από την οικογένειά μου, έχω τους φίλους μου" ναι αλλά ποιος από τους φίλους σου θα έτρωγε σφαίρα για σένα; Αν έχεις καταφέρει να κάνεις τέτοιο φίλο τότε είσαι πολύ τυχερός, διαφορετικά  κανείς άλλος δεν θα σε αγαπήσει τόσο βαθιά και ανιδιοτελώς όσο οι γονείς σου, κανείς άλλος δε θα πεθάνει για σένα. Τώρα θα μου πείτε δεν μπορούν να έχουν όλοι καλές σχέσεις με την οικογένειά τους αλλά μπορούν να επιδιώξουν σχέσεις με τους άλλους που θα τους γεμίσουν τη ζωή. Και δεν είναι θέμα ηλικίας το δέσιμο με τους γονείς, οικογένειες δεμένες μένουν μια ζωή δεμένες και έχει να κάνει και με την κουλτούρα της χώρας.


Έτσι ταξιδεύοντας στη Γερμανία, βρήκα ότι οι περισσότεροι φοιτητές ζούσαν με τον τρόπο που θεωρούσα "θλιβερό", χωρίς να έχουν "άμεση" ανταπόκριση από κανέναν και κάνοντας μόνο επιφανειακές σχέσεις. Μετά από πολλές συζητήσεις κατάλαβα πως είναι και ένα θέμα συνήθειας όπως επίσης και του "δεν ξέρω τι χάνω" όπως επίσης και κουλτούρας και μοναδικότητας του ατόμου. Δηλαδή έχω πραγματικά πειστεί πως δεν νιώθουν όλοι οι άνθρωποι στην ίδια ένταση τα συναισθήματα, υπάρχουν αυτοί που τα βιώνουν έντονα και συχνά(λεγόμενοι και συναισθηματικοί) και αυτοί που τα βιώνουν σε απλές μορφές, δεν σκέφτονται για αυτά, απλώς τα νιώθουν, δεν επηρεάζονται πολυ (λεγόμενοι και ως μοσχάρια, αναίσθητοι, μονοκύτταροι οργανισμοί, αμοιβάδες κτλ) και φυσικά η πλειοψηφία, το μέσον. Έτσι οι συναισθηματικοί τύποι έχουν περισσότερο ανάγκη την εκφραση προς αυτούς συναισθημάτων για να ισοσταθμίσουν την είσοδο και την έξοδό τους. Συνεπώς είναι πιο επιρρεπής στην μοναξιά.


Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους φίλους σαν έναν τρόπο να περνάς την ώρα σου και όχι σαν άτομα που τους αγαπάνε. Είναι ένας τρόπος να εντάσσονται κάπου και πολλές φορές να επιβεβαιώνονται μέσω ανταγωνισμού. Οι φίλοι είναι δύσκολο να αγαπηθούν γιατί δεν "εκθετουν" τον εαυτό τους στον φίλο. Έκθεση είναι όταν δείχνω πράγματα από τον εσωτερικό μου κόσμο, τα μοιράζομαι και αυτό με βοηθάω να δημιουργήσω δεσμούς. Ειδικά στις αντρικές φιλίες το θέμα συναισθήματα είναι ταμπού, δεν μιλάμε γι αυτά, αυτά είναι για τις γυναίκες, είναι γκέυ να μιλάς για αυτά. Κι όμως οι άντρες δεν έχουν λιγότερη ανάγκη από αυτά που ανέφερα από τις γυναίκες. Στις δυνατές αντρικές φιλίες συχνα οι άντρες εκφράζονται με το δικό τους τρόπο, που δεν τους κάνει να νιώθουν άβολα και δεν αμφισβητεί τον αντρισμό τους.


Οι άνθρωποι σιγά σιγά συνηθίζουν αυτόν τον τρόπο ζωής -απομόνωση- και τους φαίνεται πλέον φυσικό το να μη μοιράζονται με κανέναν εσώτερες σκέψεις. Αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αφού υπάρχουν τόοοοοσοι μόνοι άνθρωποι γιατί δεν συναντιούνται μεταξύ τους; Υπάρχουν δίοδοι σε αυτό όπως κοινότητες, διαδυκτιακές και μη που στοχεύουν σε αυτό το πράγμα, όμως η πλειοψηφία τις θεωρεί ποταπές. Γιατί άραγε; Υπάρχουν πολλοί παράγοντες. Ένας είναι η περηφάνια ή εγωισμός. Σιγά μην παρακαλέσω εγώ για την παρέα οποιουδήποτε! Να πάνε να χεστούν όλοι τους! Αυτός ο ανώριμος τρόπος σκέψης μας εμποδίζει να γνωρίσουμε άτομα και να πάρουμε οποιοδήποτε ρίσκο! Έχοντας απογοητευτεί στο παρελθόν έχουμε πεισθεί πως δεν αξίζει κανείς τη προσπάθεια μας πλέον και περιμένουμε τη τύχη να δουλέψει από μόνη της πράγμα που δεν θα οδηγήσει πουθενά γιατί ακόμα και αν κάτι γινόταν είμαστε προκατειλλημένοι. Πριν το παίξουμε ανεξάρτητοι ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας και ας σκεφτούμε πως αν όντως είμασταν ανεξάρτητοι δεν θα νιώθαμε μοναξιά και θα είμασταν ευτυχισμένοι. Ο άλλος είναι η απαισιοδοξία, έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει τη μοναξιά μας που έχουμε γίνει ένα με αυτή και έχουμε αποκλείσει κάθε πιθανότητα να γίνει οτιδήποτε καλό. Η απαισιοδοξία συνδιασμένη με την κατάθλιψη και το φοβο να ξαναπληγωθούμε δεν μας αφήνει να κουνήσουμε ούτε ρούπι για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.


Συμπέρασμα είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται συνοδοιπόρους στη ζωή, όποιας μορφής , και ότι τίποτα δεν πετυχαίνει χωρίς ρίσκο. Όσο πιο καλό το τελικό αποτέλεσμα τόσο περισσότερο ρίσκο και έκθεση χρειάζεται. Οι τρόποι να ελαχιστοποιούμε το ρίσκο μας είναι η εμπειρία, η διαίσθηση και η κριτική σκέψη που μας αφήνουν να κάνουμε καλύτερες επιλογές. Ελάχιστο ρίσκο σημαίνει ελάχιστα αποτελέσματα. Στο κάτω κάτω υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που δεν έχεις τίποτα να χάσεις, μόνο να κερδίσεις. Ο πληγωμένος εγωισμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος που δεν μας αφήνει να επενδύσουμε και να κερδίσουμε. Ο μη εγωιστής θα προσπαθήσει με 100 ανθρώπους, θα φάει 99 ΟΧΙ, χωρίς να τον νοιάζει, και ο 100ος θα είναι ο ανθρωπος που ψάχνει(είτε μιλάμε για σχέση, είτε για φιλίες). Ο εγωιστής θα μείνει με άδεια χέρια. Διαλέξτε σε ποια κατηγορία θέλετε να είστε.