Τι ειναι το αυτονόητο;

Μερικές φορές μου φένονται περίεργα τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, αφύσικα. Πράγματα αυτονόητα συνήθως, πράγματα που έχουμε δεχτεί σαν βάσεις για να προχωρήσουμε μου φένονται ξαφνικά αμφησβητήσιμα, λες και βλέπω την ανθρωπότητα από τη σκοπιά ενός εξωγήινου. Δες αυτά τα περίεργα ανθρωπάκια, έχουν κάνει κοινωνία, κάνουν εμπόριο, αναλαμβάνουν ρόλους, έχουν όλες αυτές του είδους τις εταιρίες, συναλλάσονται με χαρτιά που τους έχουν δώσει αξία, τόσο μεγάλη για να κινούν τον κόσμο. Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Αυτός που παράγει το φυσικό αγαθό, την πραγματική απαραίτητη τροφή είναι πιο φτωχός από αυτόν που συναλλάσεται χαρτιά. Ο φυσιοθεραπευτής τρίβει την πλάτη, κάνει διάφορες κινήσεις με τα χέρια του, χρισημοποιεί περίεργα μηχανήματα που κουνιούνται από μόνα τους, και όλα αυτά για να πάρει κι αυτός χαρτί και να το ανταλλάξει. Ποιες είναι οι πραγματικές αυθαιντικές υπηρεσίες;




Τα πλήθη συγκεντρώνονται και κάνουν ομάδες, συνήθως υπάρχει ένας αρχηγός και κάνουν διάφορες δραστηριότητες. Πηγαίνουν μικρά σε κτίρια στιβαγμένα και ένας ενήλικος κηρύττει. Λένε ότι είναι ο σκοπός της εκπαίδευσης. Τι είναι εκπαίδευση; Τα παιδιά μαθαίνουν απ’ έξω κάτι πράγματα και κείμενα και μετα τα λένε την άλλη μέρα όπως τα έμαθαν στον δάσκαλο. Και γιατί το κάνουν; Επειδή το είπαν οι γονείς. Ίσως ότι λένε οι γονείς είναι το σωστό; Οι γονείς λένε ότι πρέπει να πας μετά και σε ένα πιο μεγάλο κτίριο με περισσότερα άτομα και πιο δύσκολες ασκήσεις. Πρέπει. Αλλιώς είναι κακό. Πόσο κακό είναι και γιατί; Ίσως γίνεις χειρότερος άνθρωπος, πιο κακός, ίσως δεν έχεις κάτι να κάνεις , πώς να κουνήσεις τα χέρια σου για να πάρεις εκείνο το πολύτιμο χαρτί που το ανταλλάσεις. Μπορεί να έχουν δίκιο και να γίνεσαι κατώτερος.

Επίσης παρατήρησα πως πάνε πολύ συχνά σε ζευγάρια κυρίως αντίθετου φίλου και ζευγαρώνουν. Φυσικό μου φένεται. Όμως βάζουν πολύ διαδικασία και τυπικότητα γύρω από αυτό και το ζευγάρι γίνεται κάτι παραπάνω από επιθυμία να είναι μαζί, αλλά ένας τρόπος ζωής που όλοι φένεται να επικροτούν. Βάζουν νόμους και κανόνες για να μην επικρατεί το χάος. Εντάξει. Και η φύση έχει κανόνες. Ποιο είναι όμως το κριτήριο; Ποιος έχει το δικαίωμα για τόσο ισχυρές αποφάσεις;

Η ευθεία έχει έναν αυθαίρετο ορισμό, που πέρνεται ως βάση για να χτιστούν οι επιστήμες. Λογικό γιατί σε αυτόν το αβέβαιο κόσμο δεν είναι τίποτα σίγουρο οπότε πρέπει για κάθε αρχή να ορίσεις κάτι αυθαίρετα. Για να μάθω κάποια επιστήμη πρέπει να αρχίσω από τον ορισμό της ευθείας είναι να μάθω τα 3 πιο πάνω στρώματα και τα εκατομμύρια πιο βαθιά όχι; Τι θα πει γνωρίζω; Είμαι σίγουρος για κάτι 100%; Πώς μπορώ να είμαι σε αυτόν τον κόσμο; Πως πιστεύεις την ιστορία αφού δεν ήσουν εκεί; Πόσο αξιόπιστος είναι αυτός που την έγραψε; Ποιες είναι οι παγκόσμιες συνομωσίες και ποιες όχι; Σε έναν κόσμο που πρέπει να διαλέξεις τον σκεπτικισμό ή τον συμβιβασμό είναι δύσκολο να βρεις το μέσο αναφοράς. Εφόσον ούτως η άλλως δεν γνωρίζω τίποτα, ίσως θα μπορούσα να επαναορίσω την ευθεία και να ξεκινήσω από την αρχή. Το ίδιο σίγουρη θα ήμουν. Τότε όμως θα ήταν τα πάντα διαφορετικά από τους άλλους, ακόμα και η κοινή λογική και θα ήταν δύσκολη έως και αδύνατη η επικοινωνία.

Τελικά το ερώτημα είναι : τι πρέπει να θεωρείς αυτονόητο και τι όχι; Μήπως δεν υπάρχει αυτονόητο; Και αν δεν υπάρχει γιατί όλοι φέρονται σαν να υπάρχει παρόλο που λένε ότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει; Μήπως και εγώ φέρομαι σαν να υπάρχει παρόλο που γράφω όλα αυτά; Αν όλοι δέχονται πως δεν υπάρχει γιατί τιμωρούν αυτόν που δεν το κάνει; Ποιο είναι το κληροδότημα των παλιών γενεών στις νέες; Ίσως αυτό το κληροδότημα μπορεί να οναμαστεί το αυτονόητο της επόμενης γενιάς. Αλλά τότε σημαίνει πως το αυτονόητο μεταβάλλεται. Ποιο είναι το υγιές μέσο μεταξύ αυτονόητου και αμφισβητήσιμου; Ποια η ανάγκη της κοινωνίας να δημιουργεί αυτονόητα; Μήπως είναι μια ζωτική ανάγκη για τη λειτουργία της; Σίγουρα είναι. Ψέματα. Τίποτα δεν είναι σίγουρο.