Με λένε Λυδία

από Σοφία Λιάνη

Mε λένε Λυδία και είμαι σχεδόν 10 χρονών. Ο δάσκαλός μου μας είπε να γράψουμε μια έκθεση για το πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο στον οποίο ζούμε; Και εγώ βαριέμαι να γράψω, αλλά η μαμά με έστειλε στο δωμάτιο μου και μου είπε να μη βγω έξω αν δεν έχω τελειώσει την έκθεσή μου και εγώ της είπα ότι αυτά είναι φασιστικές μέθοδοι μιας άλλης εποχής αντιπαιδαγωγικής, κάπου την άκουσα αυτήν την έκφραση και τη σημείωσα γιατί μ’αρέσουν οι πολύπλοκες φράσεις, αλλά η μαμά με κοίταξε αγριεμένα και είπα να υποχωρήσω.

Και τώρα κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτάω μια φωτογραφία από το καλοκαίρι, και ξαφνικά πεθύμησα πολύ τη θάλασσα και θα ήθελα να κολυμπήσω, και να τρέξω πάνω στην άμμο παρέα με τους φίλους μου, αλλά πρέπει να γράψω τις σκέψεις μου. Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους μεγάλους με τις πολύπλοκες απαιτήσεις τους και τους δαιδαλώδεις συνειρμούς τους, και αυτό κάπου το διάβασα σ’ένα βιβλίο της θείας μου που είναι καθηγήτρια και μου άρεσε και αυτή η έκφραση!!!!!!!!!!

Ε!!!!!! λοιπόν θα γράψω την εργασία μου χρησιμοποιώντας και εγώ ξύλινη γλώσσα με όλες τις φράσεις που έχω σημειώσει. Απ΄ότι καταλαβαίνω ξύλινη γλώσσα είναι όταν συγκεντρώνονται οι μεγάλοι και μιλάνε για αναδιάρθρωση του χρέους και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας που έκανε κάποιος Jeffry και πολλά άλλα ακατανόητα που κάνουν τη θεία μου έξαλλη και φωνάζει και μιλάει για λαϊκή εξέγερση. Και ο μπαμπάς μου φαίνεται πολύ θυμωμένος, αλλά μπροστά μου χαμογελάει και όταν τον ρωτάω για τις διακοπές το καλοκαίρι με φιλάει και μου λέει θα δούμε πριγκηπέσα μου. Νομίζω ότι κάτι τον προβληματίζει έντονα και αυτόν και τη μαμά μου που και αυτή καθηγήτρια είναι και έρχεται κάθε μέρα σχεδόν, θυμωμένη από το σχολείο και μας φωνάζει με το παραμικρό και ο μπαμπάς, της λέει να μην ξεσπάει στα παιδιά…..

Και τι να γράψω τώρα σ’αυτή τη χαζή την έκθεση αφού είμαι τόσο μπερδεμένη. Είμαι μικρή αλλά καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά και θα προτιμούσα να ήμουν πάλι 9 χρόνων και τα πράγματα να ήτανε όπως τότε. Το αποφάσισα, δε μ’αρέσει ο τρόπος που ζούμε .Και δε με νοιάζει αν θυμώσει ο δάσκαλος. Θέλω να παίξω και δε μπορώ, βαρέθηκα να είμαι κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα και να πηγαίνω τα σαββατοκύριακα σε πάρτυ που κάνουν οι φίλοι μου και δείχνει ο ένας στον άλλο το καινούργιο του κινητό και μετά κάθονται και παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εγώ δεν έχω κινητό γιατί η θεία μου που ασχολείται με το περιβάλλον και μετράει μια ακτινοβολία, ηλεκτρομαγνητική νομίζω τη λένε, είπε στη μαμά μου ότι το κινητό είναι μια βόμβα στο κεφάλι των παιδιών που θα τα οδηγήσει σε μακροπρόθεσμα προβλήματα υγείας. Τη ρώτησα τι εννοεί και νομίζω ότι κατάλαβα για μια αόρατη ακτινοβολία που εκπέμπουν αυτά τα τηλέφωνα και κάνει κακό στο κεφάλι μας κυρίως και μπορεί αργότερα να αρρωστήσω πολύ σοβαρά. Αλλά όταν το λέω στους φίλους μου γελάνε και με κοροϊδεύουν και λένε ότι οι γονείς μου λένε ψέματα γιατί δεν έχουν λεφτά να μου το αγοράσουν. Και εγώ θυμώνω πολύ γιατί οι γονείς μου λένε να λέω πάντα την αλήθεια και δε νομίζω ότι μου λένε ποτέ ψέματα. Όχι δεν περνάω καλά σ’αυτά τα πάρτυ, τα βρίσκω ανόητα και βαριέμαι επίσης και τους φίλους μου. Μ’άρέσει καλύτερα τις καθημερινές όταν πηγαίνω στο μάθημα χορού και στο κολυμβητήριο με τη μαμά ή τον μπαμπά. Ειδικά στον χορό γιατί έχει και ωραία μουσική, κλασσική τη λένε και η δασκάλα μου πάντα λέει στη μαμά μου ότι έχω σωστή αίσθηση της κίνησης και τη μουσική την περνάω στο σώμα μου και ότι είμαι από τα λίγα παιδιά που τους αρέσει τόσο πολύ αυτό το είδος της μουσικής.

Μια φορά πήγα με τη θεία μου σ’ένα χωριό , στο σπίτι ενός φίλου της και είχε εκεί μια μεγάλη αυλή, και ξύλινα σπίτια που είχανε μέσα άλογα, και ο φίλος της θείας μου με ανέβασε σ’ένα απ΄αυτά και πήγαμε μια μεγάλη βόλτα και ήτανε και άλλα παιδιά με άλογα και τελικά σταματήσαμε δίπλα σε μια μεγάλη λίμνη, τη λίμνη Κερκίνη, έναv από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους στην Ελλάδα με πολλά πουλιά και την επόμενη μέρα πήγαμε βόλτα με μια βάρκα στη λίμνη και έβγαζαν η θεία μου και ο φίλος της πολλές φωτογραφίες και μου εξηγούσαν ότι βλέπω από τα πιο σπάνια πτηνά που υπάρχουν και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Η σύγχρονη ζωή λέει η θεία μου καταστρέφει διαρκώς το περιβάλλον που είναι το σημαντικότερο σπίτι μας και εμείς πρέπει να το αποτρέψουμε αυτό, δηλαδή να το εμποδίσουμε και να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση.

Μετά όταν γυρίσαμε γνώρισα δύο αγόρια και ένα κορίτσι που ζούσαν σε γειτονικά σπίτια και παίξαμε πολύ και δεν είχαν κινητά και τρέχαμε έτσι χωρίς λόγο ενάντια στον άνεμο για να νοιώσουμε τη δύναμη στο πρόσωπό μας και μετά πήγαμε στους στάβλους και άρχισαν να ταΐζουν και να καθαρίζουν τα άλογα και μ’αφήσανε να το κάνω και εγώ και μετά το βράδυ συγκεντρωθήκαμε γύρω από το τζάκι του Πέτρου.

Ο Πέτρος είναι ο φίλος της θείας μου και ήρθανε και οι καινούργιοι φίλοι μου και παίζαμε ένα παιχνίδι με ερωτήσεις και πέρασα υπέροχα. Ο Πέτρος μας είχε ετοιμάσει κάτι υπέροχες λιχουδιές με βιολογικά προϊόντα από τον κήπο του είπε και χαμογέλασε με νόημα, δεν πολυκατάλαβα γιατί, αλλά ήτανε όλο τόσο νόστιμα. Το σημαντικό όπως λέει και η θεία μου είναι ότι πέρασα δύο ολόκληρες μέρες εκεί φανταστικά και φορτίσαμε και οι δύο τις μπαταρίες μας είπε, δηλαδή πήραμε ενέργεια και συμφώνησα και εγώ μ’ένα φιλί που της έδωσα. 

Άρχισα να πεινάω και η μαμά θα με μαλώσει αν βγω έξω χωρίς να έχω γράψει τίποτα.

Ας αρχίσω λοιπόν. Θα γράψω λίγα και μεστά πράγματα που έχουν ουσία όπως λέει και η θεία μου. Ε ναι λοιπόν, δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος που ζω γιατί οι άνθρωποι είναι τις περισσότερες σκεφτικοί και δείχνουν στεναχωρημένοι. Γεννήθηκα σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα, που γέννησε την ελευθερία και άλλα ιδανικά και ήρθανε τώρα οι Γερμανοί και θέλουν να μας τα πάρουν όλα μαζί με τους Αμερικάνους και αυτός ο πρωθυπουργός που έχουμε συμφωνεί και κάνει όλους να στεναχωριούνται και να είναι φτωχοί. Και άλλοι μια φορά ήρθανε οι Γερμανοί και κάψανε και σκοτώσανε αλλά τότε ο λαός μας αντιστάθηκε και τους έδιωξε, ενώ τώρα έχουμε την αντίσταση του καναπέ και την τηλεόραση με πολλά κανάλια που όλο ψέματα λένε. Είναι φερέφωνα των κομμάτων λένε η μαμά ο μπαμπάς και η θεία μου και συμφωνεί και η γιαγιά μου. Και άκουσα μια φορά από μια πρωινή εκπομπή ότι κάθε παιδί που γεννιέται χρωστάει πολλές χιλιάδες Ευρώ σ’αυτούς τους φίλους μας που ήρθανε μας σώσουνε από την οικονομική κρίση, ένα ΔΝΤ, και όλος ο λαός χρωστάει σ’αυτούς που δεν τους θέλει κανείς, αλλά είναι πολύ φίλοι μ’αυτόν τον πρωθυπουργό τον Jeffry ή ΓΑΠ, που ούτε και αυτός είναι Έλληνας, αλλά το κρύβει.

Η μαμά δε μ’αφήνει να βλέπω τηλεόραση αλλά και ούτε και σε μένα αρέσει και περιμένω πότε θα έρθει η ώρα να πάω στο μάθημα του χορού και σήμερα που έχει ήλιο και θα ήθελα να πάω βόλτα με τη θεία μου, όμως αυτή δεν μπορεί γιατί έχει πολύ δουλειά να ετοιμάσει αύριο για το σχολείο και κάθεται πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και γράφει.

Α!!!!!!!!! θέλω να πω ότι είμαι πολύ θυμωμένη γιατί εγώ δεν δανείστηκα λεφτά και δε χρωστάω σε κανένα τίποτα. Και ένας χοντρός κύριος που βγήκε και είπε ότι μαζί ξοδέψαμε τα χρήματα κάνει τη θεία μου έξαλλη και επιτέλους δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Όλοι είναι θυμωμένοι. Μια καταιγίδα με το όνομα παγκοσμιοποίηση μας έχει κάνει όλους άνω κάτω. Και επιτέλους δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα καλό απ’αυτόν τον κόσμο. Είμαι παιδί ακόμα και αν είναι να καταντήσω έτσι σκεφτική δε θέλω να μεγαλώσω. Ούτε θέλω να ζω σε μια χώρα με έναν Αμερικάνο ή Γερμανό πρωθυπουργό και σ΄έναν κόσμο που ο αέρας θα είναι μολυσμένος από παντού.

Θέλω να ζω σ’ένα σπίτι σαν εκείνο του φίλου της θείας μου και να παίζω και να ξαναδώ αυτούς που αγαπάω να γελάνε και να αστειεύονται μεταξύ τους και μην απαντάνε στις απορίες μου νευριασμένα και μετά να μου ζητάνε συγνώμη. Θέλω να μ’αφήσουνε να ζήσω γιατί όπως λέει και η θεία μου τα παιδικά μας χρόνια είναι η πιο ανέμελη περίοδος της ζωής μας. Και εμένα όχι ότι μου λείπει κάτι και η οικογένειά μου πολύ αγάπη μου δίνει και ότι ζητήσω μου το δίνουνε. Αλλά ακόμα και αν είμαι μικρή και έχω άλλους 7 μήνες για φτάσω τα έντεκα, αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά!!!!!!!!!!!

Εσείς οι μεγάλοι πως αντιλαμβανόσαστε τον κόσμο;

Αυτά και άμα δεν της αρέσουν της μαμάς ας γράψει κάτι καλύτερο αυτή!!!!!!!!!